Even Luchten Hoor...

Het voelt als eeuwen dat ik in mijn toetsenbord ben geklommen om een blog te schrijven. Ik dacht altijd dat het zo makkelijk was: er kwam een urge, een woordenstroom vulde mijn brein, ik ging zitten achter mijn computer, en via mijn vingers typte ik de stroom het scherm op.

Maar zo vanzelfsprekend is het niet meer. Als ik 'een blog voel opkomen' zoals dat bloemrijk werd omschreven door een medefish, spoelt het weer door het afvoerputje van mijn douche. Omdat er bovenop de tekst van het blogje alweer andere gedachten zijn ontstaan, woordenstromen die alleszins op een gestructureerde vorm van een blog lijken of gewoon een moment van eindeloos 'niets' denken omdat je voor je uit staart. Denken doe je natuurlijk altijd, maar soms is er geen betekenis uit te halen en dan lijkt het op niets.

Het is ook niet zomaar dat de blogs verdrongen worden. Want soms zijn er gewoon zaken in het leven die je aandacht opslokken, die je in beslag nemen of die voluit breed voor je staan.

Maar toch mis ik het. Even van me afschrijven. Even mijn vingers als razende over het toetsenbord horen gaan. Het zalige geluid van een oud Dell-toetsenbord. Bijna zo pre-historisch als een typmachine!

En het lucht op. Zo, nu kan ik er weer tegenaan... En dan: weer ladingen blogs schrijven! Ja, want een nieuw seizoen gaat beginnen. Het heet ook wel: de zomer...

Wat ook op lucht is dat er binnenkort weer kan worden gefeest! Reken maar dat ik na maanden van afzien en bikkelen dat wel nodig heb hoor! Lekker party'en, weer wat mensen zien in plaats van schermen en de dansvloer onveilig maken. Uiteraard wil ik dat niet alleen doen. En ja, wat is dan natuurlijk leuker om daarna een kleurig bloemrijk verslag te doen?

Maar eerst nog even mezelf opsluiten. Nog even bikkelen... Geeft de lezers ook nog even een kleine pauze om van de schrik te bekomen, en ja, om zich schrap te zetten voor een heleboel blogterreur!