Ik Wil Je Bedanken

Ja, dankbaarheid... soms neem je alles maar vanzelf aan of heb je het te druk om te beseffen dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn!

Zo overspoelde mij net weer een golf van warme dankbaarheid. Een soort genegenheid gemengd met weemoed en een hartstochtelijke neiging om de aanleiding eens heerlijk te gaan knuffelen. Of op zijn minst goody goody te zeggen.

Sven en Afra, ik wil jullie bedanken. Geweldig, zonder jullie geniale idee had ik net niet aan die tiramisu pudding van een bekend merk gezeten. En had ik nu niet dat Brabantse stemmetje in mijn hoofd dat de hele tijd zegt "Waar denkt gij aan?" Nee, grapje. Daar denk ik helemaal niet aan. De pudding was heerlijk. Bedankt!

Ja, mijn Zwolsche broeder. Bij tijd en wijlen strijkt een smsje neder vanuit de ether en settelt zich op mijn mobiel, alwaar het een reden vormt voor een bulderend gelach dat zich door mijn woning rolt. Eén blauwe vinger is niet genoeg voor mijn broeder, nee, hij verdient een compleet blauw eerbetoon! Dank je, broeder! De buren hebben ook meegenoten, ik hoor het gewoon aan de manier waarop ze stampen op hun vloer. Dat kan alleen maar uitzinnige vreugde zijn!

Of dan die meneer in het park. Ik was aan het sukkelen en probeerde nog vol bravoure het op een looppasje te laten lijken. Maar het leek nergens naar. Tja, een heilig moeten hoef je niet te mogen. Maar soms wil je niet anders kunnen. En net terwijl ik dramatisch onderuit wilde gaan, hoorde ik hem neuriën. "Always look on the bright side of life" hoorde ik in mijn gedachten een ouwe vent met hem meezingen. En zo hinkelde ik nog door, op het ritme van dit deuntje. Ik heb het zelfs gehaald tot aan de deur van mijn woning! Dank u wel, scheef lopende meneer in het park. Ik voelde me ineens behoorlijk fit, tenminste vergeleken met u dan.

Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Allemaal glorieuze redenen om me een dankbaar mens te voelen! Het hoeven soms niet eens van die grootse gebaren te zijn, of dure cadeaus. Het hoeven geen waanzinnige avonturen te zijn, geen vakanties in een paradijselijk oord. Het hoeft geen incognito in Nederland verblijvende prins te zijn, of graatmagere modelletjes die in het park hier in de buurt te horen kregen of ze dun genoeg waren om Universe's most wanted top model te zijn.

Nee, niet wat de wereld verwacht dat me dankbaar maakt doet me opspringen in blijdschap! En misschien daarom wel sta ik vol verwondering bij een weggerolde steen en steek ik vervolgens mijn armen in de lucht. Wat een geweldig gevoel, dankbaarheid!