Ouderwordende vaders en moeders

Het is voor mijn vrouw en ik
al weer meer dan twintig jaar,
respectievelijk vijfentwintig jaar geleden
dat onze ouders stierven.
Al onze vijf kinderen zijn uitgevlogen.
De twee oudsten zijn al weer meer
dan twaalf en een half jaar - en langer - getrouwd.
M'n oudste kleindochter
begint al een knappe meid te worden.
De generaties volgen elkaar op.
Mijn vrouw en ik staan gelukkig nog midden in het leven.

Anderzijds voeren we bij regelmaat
gesprekken over de rituelen bij onze uitvaart,
euthanasie, niet-reanimeren beleid,
etcetera, etcetera.
Ik moet er nog steeds aan wennen,
dat ik geen drukke boekwinkel meer heb.
Voor m'n gevoel heb ik diwkijls het idee
minder nodig te zijn.

Het overgrote deel van de deelnemers aan onze dating-club
hebben nog vaders en moeders.
Voor zover het binnen jouw vermogen ligt,
moet er je veel aan gelegen zijn,
de verhoudingen zuiver te houden.
Oud zeer moet worden opgeruimd.
Soms kun je de hulp van een derde inroepen
als dat te pijnlijk is.
Later zul je er dankbaar voor zijn
dat je het tòch gedaan hebt.

Naar m'n oudste kinderen toe heb ik meerdere keren
'sorry' gezegd, over de steken die ik dertig jaar
geleden liet vallen.
Het is nooit te laat om op onze schreden
terug te keren.
Het leven is te kort en te kostbaar
om er een zooitje van te maken.

Ik kan intens genieten
van het kontakt met m'n jongste kinderen.
Soms denk je:
hoeveel jaar is ons nog gegeven,
tien jaar, misschien twintig jaar.
De bijbel leert:
'Leer ons zó onze dagen tellen,
dat wij een wijs hart bekomen.' (Psalm 90:12)