Ouwe Jongens Krentenbrood

Een anekdote in een film wees mij op het bestaan ervan. Er is een boek waarin alle regels en gedragingen van ‘the gentleman’ staan opgetekend. Een literaire schat, zeker in deze tijd. Die film had ik samen met een goede vrind die mij goed kent, gezien. En tezamen lagen wij dubbel om één wel heel vergaande suggestie uit dit boek. En toch maakte het iets in mij wakker. Niet bepaald in de vorm van een bolhoed en een paraplu, maar toch…

Heel, heel lang geleden, in een verre streek bevonden zowel hij als ik ons op een avond onder vrienden en kennissen. Er was daar een meisje, waar wij het samen ook wel eens over hadden. Dat begint platonisch, waarbij woorden als ‘moah’ en ‘wel aardig’ de revue passeren. Naar gelang het gesprek vaker op die dame terugkomt komt gaat dat wat meer richting de ‘leuke meid’ en ‘stijlvolle kleding’. En zo komen er uiteindelijk onder het genot van een pot bier of een fles wijn termen als ‘lekker ding’ en ‘mooi kontje’ langs. Natuurlijk had ik hier voor het lezeressenplezier liever termen als ‘mooie persoonlijkheid’ en ‘spontane meid’ opgeschreven, maar mannen onderling vinden dat soort termen te persoonlijk worden en mijden deze uit respect voor het gespreksonderwerp. Gentlemen roddelen namelijk niet, vandaar.

Op die bewuste avond kwam het op een gegeven moment zover dat wij ons allen aan een tafel voegden, teneinde een spelletje met elkaar te doen terwijl we kletsten over allerlei. Ik had het geluk toch naast die dame te mogen plaatsnemen en vroeg mij dus ook af hoe ik haar wat meer onder de indruk van mijn charmes kon brengen. Toen besloot het noodlot dat het volgende moest gebeuren.

Naast mij, maakt de mooie jongedame ineens een veel te langgerekt en waarschijnlijk ook te lang onderdrukt broekgeluid. Het volume deed naar ik me herinner zelfs kort de glazen zingen. Terwijl zij doodstil valt, zowel in lichaamstaal als spraak, voel ik haar snijdende gene en hartbeklemmende schaamte. Het schaamrood jaagt zich een weg naar haar kaken, het gezelschap is stilgevallen. Enkelen proberen hun lachen te onderdrukken. Dus, zoals geleerd en in mijn hart gegrift grijp ik deze kans te baat en zeg:

‘Oei, daar kwam ik minder goed mee weg dan gehoopt!’

‘O, was jij het!’, roept er één. Anderen laten hun lach de vrije loop. ‘Netjes jongen!’, hoor ik in mijn rechteroor terwijl er op mijn schouder geklopt wordt. Iemand links naast mij begint weer te ademen en lacht half mee. Haar eer is gered, doordat ik mijn waardigheid over haar vuige daad heb gegooid, teneinde deze te bedekken. Maar aan de andere kant van de tafel hoor ik één van de mooiste geluiden die ik ken en mijn hele leven zal kennen.

Aan de andere kant van de tafel, een goede vrind die mij goed kent. Happend naar lucht, want hij komt niet meer bij van een zich in ons brein gegrifte anekdote.