Thee met Szjuiker?

Het komt niet vaak meer voor! Maar vanavond werd ik op weg naar huis zowaar, spontaan op de thee uitgenodigd. Door een mooie jonge dame, op de galerij voor haar appartement. Nu ja, voor het appartement van haar moeder.

De thee was heerlijk. Bijzonder luchtig waardoor het plastic kopje niets aan de smaak afdeed. Iets teveel suiker, dat wel. Maar suiker heeft dan ook de neiging snel te overheersen. En ach, gezien haar leeftijd mocht er gesteld worden dat ze de smaak van mannen niet zo goed kende.

Wel maakte ik de opmerking of het niet wat laat was voor thee. Na werktijd verdient een échte vent namelijk een biertje. Een echte hunk, voorzien van leren jack, baret, pantalon en d'Arco voetleertjes een glas rode wijn. Een merlot had mij nu wel wat geleken.

Haar respons was echter dat het hóóg tijd voor thee was. High tea dus. En elke enigszins ervaren gozer(t) weet dat men niet in discussie gaat met een dame die een goede gastvrouw probeert te zijn. Overigens, elke ervaren man geeft complimentjes. Juist als ze onterecht zijn. Maar dat terzijde.

Zo werd ik na drie kopjes hoffelijk ondervraagd of het niet tijd was om te gaan eten! Ik beaamde dit, al was het alleen om de jonge freule haar koekjes, alsmede de voldoening van de gedane arbeid om deze vers te bakken, niet te weigeren. Dat zou immers onbeleefd zijn geweest! En toch werd ik als man al snel op mijn foute aanname gewezen.

Met een zucht stond ze op, opende de deur van haar (moeders) flat en verdween in wat ik vermoed, een prachtig meisjes domein vol poppen, kleertjes en andere mysterieuze snuisterijen. Heel kordaat echter, kwam de jonge dame met een mini-keukentje van Fisher-Price (R) achter haar jongedametjesderriere aangesleept, terug de galerij op. Een prachtmodel, volledig voorzien van afzuigkap, oven, magnetron (met timer en belletje!), gootsteen en jawel, een ingebouwd afdruiprek!

Ondertussen had het schouwspel van die gekke Nederlandse buurman en het mooie jonge Nederlandse meisje nogal wat nieuwsgierige Marokkaanse medebewoners de galerij opgelokt. Moeders stonden te smoezen met peuters op de arm, jonge jongens stonden te grinniken en hier en daar een oppassende zuster.

En toen stond daar ineens een keuken op een galerij geïnstalleerd. Ik moet zeggen, dat de gemiddelde klusvaardigheid van de jongste generatie Neerlandse freules met sprongen vooruit gaat! Ik was diep vertederd, geraakt en voelde zelfs enig oogvocht opkomen. Ik bedacht me, dat dit mooie jonge dametje met haar snotneusje van de kou, doch sprankelende blauw oogjes en gouden haartjes ooit een man intens gelukkig zou maken.

Ik zag haar mannelijke Marokkaanse leeftijdsgenootjes haar met onderzoekende blik gadeslaan. Er werd nog niet naar haar gesist, nog niet gefloten. Het woord 'hoer' kennen ze wel, echter de betekenis niet. Dat is ook niet belangrijk want het is iets dat enkel in verre landen als Haramszjterdam voor schijnt te komen. Maar het trof mij. Zo'n heerlijk fris, vertederend en schoon meisje zou ooit op een dag op de fiets zitten en belaagd worden door geteisem. Schorem dat prima ingezet kan worden om de traditionele kinderhoofdjes in onze klassieke straten te vervangen. En om mijn tranen te onderdrukken haalde ik flink mijn neus op, zette mijn baret daar waar hij fier prijkt en groette de jongedame, een bedankje bijgesloten.

Toen ik plots werd herinnerd aan het snoeiharde verdedigingsmechanisme dat elke Neerlandse vrouw tot in haar genen bezit en hoorde:

'Nee, wacht hoor! Jij moet toch afdrogen!'

Het was tenminste een tiental brede mannelijke Marokkaanse glimlachjes die mij uitdagend aankeken. Ik geef het niet graag toe, maar ik voelde een instinctmatige weerstand. Edoch, ik draaide mij om, waarop ik een fier wapperende vrouwenbanier waarnam. Ik gok van de Blokker. En bij het zien van dit vaandel, gaf ik mij gewonnen. Zo stond ik vanavond, na het werk en zonder te hebben gegeten, toch af te drogen. In de ogen van het mannelijke volk, dat deze schande met grote ogen aanzag, was ik mijn eer kwijt.

Maar toen ik zo af en toe om mij heen keek viel mij iets anders op. De Marokkaanse dames, vertoonden stuk voor stuk ook een glimlachje. En het zal selectieve waarneming zijn geweest, maar ik geloof dat de dames van mijn leeftijd onder het vele giechelen en knipperen met hun wimpers, af en toe toch wel degelijk hun heupen wiegden.

En nu weet ik het zeker! Ik hoef geen Porsche meer!

Ik wil een dochter!