Trek naar het Zuiden

Kleine blauwe vogel
helemaal alleen
heb je de vleugels genomen
op jouw trek naar het Zuiden.

Bij het invallen van de winterkou
koos jij voor jouw instinct
en sloot je aan bij vogelzwermen
zonder moeder, broers en zusjes.

Jij moet vliegen; jij kùnt vliegen;
jij wilde vliegen, helemaal alleen
en toch ook weer niet.

Hoog in de lucht
dacht je na over jouw toekomst
voor zover vogels denken kunnen.

Vogels vliegen als de koude nadert,
de drive naar de warmte van het Zuiden
doet hen stijgen naar ongekende hoogte.
Vliegen zal je;

in het Zuiden ben je neergestreken.
De grond voelt anders;
de bomen zijn verschillend.

De insectjes smaken nog hetzelfde,
zacht knisperend tussen jouw snavel,
sommigen mals,
anderen wat meer stevigheid.

Je leeft niet van de lucht.
Ook vogeltjes eten
soms tijdens hun vlucht.

Opnieuw vlieg je naar ongekende hoogten.
Het landschap van het Zuiden bekoort je.
Je hebt weer zoveel vogels leren kennen,
want vliegen doe je niet alleen.

En als de lente nadert
volg jij de roep van jouw bloed
om opnieuw weer op te stijgen,

voortgedreven omhoog
op de termiek van de wind
opnieuw naar ongekende verten.

Het avontuur lokt je.
Vliegen kun je; vliegen mòet je.
Het onbekende lokt je.

Vogel, zo alleen;
jouw Schepper zorgt voor jou.