Het kerstfeest van Annelies

Nog een paar dagen..... en dan is het weer
vijfentwintig december.
Kerst - 2009.
Annelies voelt zich nogal depri.
Een week geleden heeft Cees de verkering uitgemaakt.
Het kwam hard bij haar aan.
En dat na achttien maanden
bij een steeds groeiend wederzijds vertrouwen.
Heel wat keertjes hadden ze samen op internet
de woningmarkt afgestruint.
En nou dit.
Woest was ze.
Eerst heeft ze zijn mooie praatjes
gelaten over haar heen laten komen.
Al een paar maanden was hij in de ban geraakt
van een collega op zijn werk
en al zijn beloftes aan haar had hij van zich afgeduwd.
De rotzak en toch ...... toch houdt ze nog van hem.
Het voelt ook zo tegenstrijdig aan.
Wat heeft hem toch bezield?
Zouden alle mannen zo zijn?
Ze komt er niet uit.

Ze woont nog bij haar moeder thuis.
Die avond nadat Cees het uitgemaakt had
was ze 's avonds laat naar bed gegaan.
Gelukkig had ze nog wat slaapmiddelen.
Na drie kwartier was ze nog steeds wakker
waarna ze door heftige gevoelens wordt overweldigd
en zichzelf overgeeft aan een tomeloze huilpartij.
Haar moeder komt verontrust binnen lopen:
'Kindje van mij toch ....
kindje toch ....'

Dat is nu al weer twee dagen geleden.
Overmorgen zal het kerstfeest zijn.
Haar ski-vakantie voor na de kerst heeft
ze nog kunnen annuleren.
Alles voelt zo dof en troosteloos aan.
Het kindje in de kribbe kan haar nu niet boeien.

Ondanks haar sombere gevoelens
is ze dankbaar voor wat ze van haar ouders heeft meegekregen. Zij is gezegend met ouders die hun leven lang
God altijd oprecht gediend hebben.
In volle overtuiging heeft ze ook zelf
drie jaar geleden geloofsbelijdenis afgelegd.
Soms ervaart ze de vrede van God heel sterk
en soms zwakt het ook weer helemaal af.
Bij Cees leefde het minder sterk als bij haar
maar hij stemde er in toe
met haar regelmatig een kerkdienst te bezoeken.
En nu is het uit.
Uit met Cees en uit bij God.
Tenminste, zo voelt het.

Annerlies pakt zichzelf aan.
Ze neemt zich voor de kerstnachtdienst
van het Leger des heils te bezoeken.
Zo gezegd, zo gedaan.
Gelukkig dat ze op tijd weg is gegaan.
Om half tien 's avonds is elke stoel in de zaal bezet.
Drie kwartier zingen ze onafgebroken
de oude vertrouwde kerstliederen.
Af en toe pinkt Annelies een traantje weg
als ze onder het zingen aan Cees denkt.
Maar steeds meer laat ze het aan haar bewustzijn toe
dat de vrede van God haar ziel vervult:

'Here, U weet alles.
U weet dat ik U lief heb.
U laat me nooit alleen.
Ik kies ervoor om uw weg te gaan ....'