Een sympatieke denker verlaat funky fish

Ik had hem een dag daarvoor nog een mailtje gestuurd
waarin ik hem hartelijk bedankte voor zijn plezierige
reakties op menige blog die ik geschreven had.
Af en toe had ik een gebedje voor hem opgezonden.
Zo nu en dan stuurden we elkaar een flesje.
Je doet er moeite voor om jezelf in de ander z'n situatie
te verplaatsen en soms ervaar je de pijn van de ander in
z'n struggle for life.
Ik was erover verwonderd dat op een ochtend, toen ik m'n
flessenpost opende, z'n naam op verschillende plaatsen
doorgestreept stond. Het voelde aan als een zeurende kies.
Het deed me pijn van binnen.

Ook al onderhoud je digitale relaties, al weet je elkaars
adres niet, we zijn wel allemaal mensen die leven in een
sociale context, geboren met het verlangen geliefd en
bemind te worden.
In sommige reacties van hem ervoer ik zijn frustraties over
situaties die gebeurd waren in zijn leven. Maar andere
keren zag hij het weer helemaal zitten.

Daarom was ik zo verwonderd en ook een beetje teleurgesteld
dat z'n naam doorgestreept werd.
Net of hij er niet meer was.
Dat het er niet meer toe deed wie hij geweest is en was.
Als ik over hem schrijf, dan voel ik pijn van binnen.
Mensen kunnen niet leven van onze sympatie.
Alleengaanden, gescheiden mannen en vrouwen, weduwen en
weduwnaren, ja, wie niet..... verlangen oprecht naar iemand
die weer een sprankje hoop in hun leven brengt, een groot
verlangen om het leven in tweezaamheid te vervolgen.
En dan wordt er een streep door de rekening gehaald.
Hij geeft het op, wat dan ook de reden was.

God heeft hem niet opgegeven. Hij had een grote plaats in
zijn leven. Met alles wat in hem was, wilde hij hem dienen.
Misschien was het wel een probleem voor hem dat hij moeilijk
met frustraties om kon gaan.
Ik kan het hem niet meer vragen.
In oprechtheid wens ik hem Gods zegen toe.
Het ga je goed, broeder.
Ik heb je sympatiek gevonden.
In die enkele maanden heb je veel voor me betekend.
Je wordt bedankt.