De zonden / de meester

Nooit was hij thuis, nooit kreeg ik aandacht
ik kwijnde weg, mijn ziel verdord
Nooit had ik kunnen verwachten
dat door mijn fout ik een voorbeeld voor anderen werd

De rechtsgeleerden - ze kwamen samen
ze zochten een middel, ja een man
om de meester te laten vallen
door een bod van zwakte, door een misverstand

Wat was ik zwak, kon ik hem weerstaan
weergaloos en zo attent
het was gevaarlijk, het was op het randje
ik werd de speelbal van het kwaad

Ik had hem lief, ik wist het zeker
voor hem ging ik door het vuur
zelfs toen ze mijn huis binnendrongen
ons betrapten nog voor het middaguur

Mijn minnaar lieten ze gaan, mij sleurden ze aan de haren
zetten me voor gek in het midden van de kring
daar zag ik Hem, ik zag zijn mededogen
rood van schaamte keek ik naar de grond

Ik was misbruikt om Hem te laten vallen
niet ik maar Hij stond hier terecht
en terwijl ik het leven uit me voelde vloeien
zag ik Zijn vinger op de grond, Hij schreef

De één na de ander verliet ons na Zijn woorden
ze galmden nog in mijn oren na
terwijl de farizeeën ons verlieten
vroeg ik me af wat daar kon staan

“Waar zijn ze? Heeft niemand u veroordeeld?”
“Niemand, heer,” zei ik zacht
“Ik veroordeel u ook niet,” zei de Meester
“Ga naar huis, en zondig vanaf nu niet meer.”

Ik liep daar in de volle zon
het was middag en ik voelde de hete stralen
ik was vrijgesproken, niemand die mij veroordelen kon
Hij werd mijn zonden Meester