Dat kwellende gevoel van eenzaamheid

Het gebeurt je de laatste tijd veel vaker
dat je overvallen wordt
door krachtige gevoelens van eenzaamheid,
dat je niet (meer) getrouwd bent.
Je mist die ene
met wie je je diepste gevoelens en gedachten kunt delen.
Nee, dat is niet altijd zo geweest.....
Je krijgt je buik er vol van, van
die oppervlakkige praatjes over het weer
en hoe het op jouw werk gaat
en of het goed met jouw ouders gaat...
en doe de groeten aan .....
Zouden ze het ècht menen?
En dan nog die mensen
die alleen maar over zichzelf kunnen praten.
Vijf, hooguit tien minuten houd je het vol
en dan heb je wel een handige smoes achter de hand,
dat je het druk hebt,
dat je met iemand een afspraak hebt....
Waar is die ene, die peilt wat jòuw behoeften zijn?
De hunkering naar intimiteit.
De beslotenheid van tweezaamheid.
Soms speel je met jezelf verstoppertje.
Dan wil je het niet aan jezelf toegeven.
Je vecht er tegen
om niet toe te geven aan die neerzuigende gevoelens
van depressie die je het moeras in willen trekken.
En soms bedenk je je dat je weer
wat meer aan jouw geloof zou moeten doen.
Het overkomt je met vlagen.
Je merkt meestal zo weinig van Hem
en Hij geeft je ook niet die knuffel
waar je zo naar verlangt.
Wat kan het leven toch verdraaid lastig zijn.
Dan ben je net flink verkouden geweest
en onwillekeurig denk je terug
aan de tijd dat jouw moeder nog leefde,
die oprecht bezorgd over je was
omdat dat vervelende kuchje maar niet over ging:
'Kind, ga nou toch naar de dokter'.
Je wist dat ze het meende.
Ze hield van je.....
Gek, die gevoelens van melancholie.
Wie zou er nu ècht om me geven?
Gelukkig heb je nog wel wat familie
met wie je nog kontakt hebt.
Maar zo diep gaat die interesse nu ook weer niet.
En je realiseert je:
eigenlijk sta ik alleen op de wereld.

Of..... tòch niet......
- je speelt niet langer verstoppertje met jezelf -

Ik zoek jou.
Je hebt Me de laatste tijd weinig aandacht gegeven.
Je denkt dat Ik het druk genoeg heb
met al die gelovigen die ècht in de problemen zitten.
Je verstopt je achter jouw drukke bezigheden .
Heus.... Ik zoek je.
Ik mis het kontakt met je.
Ik ben niet alleen maar God
maar Ik ben ook volop Mens.
Ik leefde temidden van de mensen
en niemand als Ik was zo diep in staat
om hun eenzaamheid en verdrongen angsten te peilen.
In Gethsemané vielen m'n beste vrienden in slaap.
Helemaal alleen moest Ik die onmenselijke strijd uitvechten.
Toen de soldaten me kwamen halen,
vluchtten ze allemaal weg.
Eén van m'n beste vrienden zei, dat hij Mij niet kende.
Gelukkig was er nog een grote groep vrouwen die om Me gaven
maar tijdens de laatste dagen van m'n leven.....
tsja, toen stond Ik er helemaal alleen voor.
Toen Ik hing aan dat vervloekte martelwerktuig
werd zelfs het kontakt met m'n Vader verbroken.
Ik wil je geen schuldgevoel aanpraten
maar Ik deed het ècht voor jou
omdat Ik je lief heb.

Die andere soort liefde gun Ik je ook wel.
Daar mag je met Mij over onderhandelen.
Maar wèl op mijn voorwaarden.
Geen gelijk span met een ongelovige.
Dan zou je pas ècht ongelukkig worden.
Ik wil, dat je je weer helemaal 'okay' voelt.
Ik vraag je er niet om
dat je weer wat regelmatig in jouw dagboekje leest.
Ik heb er vaak zo de pest aan,
goedbedoelende gelovigen die proberen m'n liefde te kopen
door godsdienstig meer hun best te doen.
Ik wil aléén maar bij je zijn
en spreken tot jouw hart.
Toe..... probeer het weer met Mij.
Geef Mij jouw hart.