Het zondagskind

Op een zonnige en zondige zondagmiddag bevind ik mij in de supermarkt. Maar mijn brood was beschimmeld, dus dan mag het. En ach, ik was er toch... U kent dat wel. Boodschappen doen als je honger hebt. Slecht idee, je komt met allerlei dingen thuis waarvan je later denkt: Wat dacht ik wel niet. U weet wel, van die gerechtenpakjes waar men de kruiden, het zakje voor de saus en de rijst bij elkaar heeft. Men zet er dan op dat het voor 3 á 4 mensen wel genoeg is. Waar dan bij staat dat je voor een prima stukje kippenvlees, een paprika en een appel moet zorgen. Of rozijnen. Dat je denkt: Waar was ik met mijn gedachten! Appel bij vlees? Juch...

Echter, dit keer ging het beter. Mijn vriendin was bij me, dus dan wordt je enigszins in toom gehouden. Ja dames, als je een keer samen met je man leuk wil winkelen, ga dan met hem naar de supermarkt. Met keurslager het liefst! Moeten jullie eens opletten hoe dat die relatie ten goede komt. Veel beter dan al die kledingwinkels en de Ikea. Vraag maar aan Youp. (Googelen: Youp - stapelbed. Doen beste lezer).

Toch ging het deze zondag wat minder. Want déze zondag was het de zondag van de zondagskinderen. Kinderen zijn leuk, ik ben gek op ze. Kinderen zijn fantastisch, schattig en ga zo maar door. Maar er zíjn kinderen die dat niet zijn. En dat zijn dan ook gelijk van die kinderen die je niet achter het behang wil plakken. Nee, dat is de spreuk die men gebruikt voor kinderen die je in het sneldrogende betonfundament van het nieuwe weeshuis wil donderen. U kent ze vast wel.

Van die kinderen die het leuk vinden om jouw zondagtripje met je vriendin totaal naar de nering te helpen omdat ze geen joga-joga krijgen. Daarom is dat spul ook uit de handel gehaald. Toen kreeg men de flippo's. Tegenwoordig zijn het die tering wuppies, welpies en C-1000 heeft van die psychopatische knuffels die de kinderen dan móeten verzamelen. Om zich vervolgens net zo te gaan gedragen. Ik snap niet wat er mis is met knikkers. Die kun je nog eens naar zo'n kind gooien mocht het nodig zijn. Zoals leraren soms met krijtjes doen. Gelijk stil. Vroeger maakten ze die dingen van klei en lood, maar dat mocht op een gegeven moment niet meer. Geen flauw idee waarom.

En dit keer was er weer zo één. Te bléren alsof hij net een jeugdtrauma had opgelopen, want meneertje kreeg een bepaald itempje niet. Wat doet die moeder van 'm? Negeren! Alsof er niets aan de hand is!

Ik houd me in. Mijn vriendin knijpt in mijn hand, ten teken dat ze me bij wil staan in mijn gevecht. Ze weet dat er op dat soort momenten iets in mij gaat broeden. Ik probeerde uit alle macht de fantasieën te stoppen broeders en zusters. In mijn hoofd haalde ik met gebalde vuist uit naar het kleine kinderkaakje. Terwijl de kleine demon verwoed zat te schudden in het kinderzitje van het supermarktkarretje. U kent dat wel, zo'n United-Colors-of-Beneton mobiel waar zo'n kleuter dan onderin kan zitten. Laadruimte er bovenop. Zo kan moeders rustig winkelen en houd kindlief zijn knar. Deze dus niet.

Alsof de duivel er mee speelt duwt dat mens haar UCB-mobiel, terwijl ze haar kleuter negeert in onze richting. Mijn territoriumdrift, gevoed door mijn trommelvliezen begint zich nog sterker te roeren. In mijn hoofd verscheurt een leeuw een welpie. Schijnen ze soms te doen. Dan roepen mensen 'aaaaah', terwijl ikzelf veel meer begrip voor die leeuw heb. Blij dat we dat beest in ons wapen hebben.

Terwijl ze ons passeert begeeft mijn zelfbeheersing het. Ik schaam me diep, laat ik u dat zeggen, maar ik ben ook maar een mens. 'Ik mag toch gewoon rustig in een supermarkt verblijven!', denk ik. En ineens heb ik het.

Midden in de supermarkt begint een volwassen kerel als een idioot te bléren. Mensen staan stil van verbazing of komen om het gangpad lopen om te zien wat hier in godsnaam gebeurt. De supermarkt manager komt uit zijn ubersichtsraum gemarcheerd. De kassieres vallen stil. En de moeder met haar UCB-mobiel en dito kleuter loopt gauw voorbij deze vreemde man. De mevrouw die deze man begeleid, slaat haar handen voor haar gezicht. En terwijl iedereen in opperste verbazing naar de man staart komt het hoge woord eruit.

'Ik wil gewoon rustiiggg shoppehehehen! Wéee-hé-hée!'

De man stampt met beide benen enkele malen hysterisch op de vloer.

'Rustig shoppe-he-he-he! Weee-hehe-heee! Heee-he-he-heee!'

De man wijst jengelend naar de kleuter.

'Ik wíl niet in dezelfde supermarkt als hijiee-hé-hée!'

En ineens houd hij op. De kleuter is van verbazing stil gevallen. De vrouwen van zowel de man als de kleuter schamen zich dood. Dan zegt hij:

'Beste moeders, als u niet wil dat uw zoon of dochter later zo'n beschamend stuk vreten wordt als ik, geef 'm dan gewoon eens een mep als hij of zij niet normaal kan doen. Niemand zal u aanklagen, noch de kinderbescherming inlichten. Ieder mens met gezond verstand zal daar niets dan begrip voor hebben.'

En ik marcheer door met mijn karretje. Mijn vriendin, die ondanks mijn kuren mij nooit zal verlaten geeft mij een corrigerende tik op mijn arm. 'Ik schaam me dood!'

'Maar dat bléérapparaat is stil...', mompel ik.

Gezeik.