Zin & onzin van letterlijke vertalingen

Je kent dat wel: "Lost in Translation". Allereerst uiteraard die geniale film! Echt geweldig. En dan natuurlijk die reclame van dat biermerk. (Die ik onbewust vertaal als: oh ja, ik moet nog naar de bakker. Maar de boodschap achter deze reclame schijnt te moeten zijn: dit biermerk is gewoon écht aaaah! Toch ga ik altijd voor de zekerheid nog naar de Avondwinkel om brood te halen, ook al heb ik al in huis.)

Vertalingen. Het kost je hoofdbrekens. Zo kwam ik bij de opruiming mijn dagboeken van vroeger tegen. Dertien jaar geleden, voordat ik ziek werd, was ik een onstuimige student. Ik probeerde niet alleen management te studeren, maar ook Sanskriet. Dat is vrij lastige taal, en ik moet erbij vermelden dat ik er ook geen gevoel voor heb. Wie spreekt er nog Sanskriet? En een goed woordenboek is ook niet te vinden. Echt heel lastig kan ik je wel vertellen. Ik vond dus een vertaling tussen mijn dagboeken gepropt, ik ben vergeten wat de oorspronkelijke tekst was, maar wat ik ervan had gebrouwen was toch op zijn minst frappant te noemen. Lees maar mee:

-------

Opgesloten

"Dan hoop ik voor jou dat ze achter elkaar zitten!" klonk de stem. Uitdaging, dat was het, dat slapen. Vooral slapen in de lijkkist. Maar een betere ontsnapping was er niet aan de bouwfraude.

De stem klonk dreigend boven de lijkkist. Toen klonk naar wat ik dacht een slag met een schoenzool. "Je maakt het me wel moeilijk!" klonk het nog een keer. Bovenin de kist zag ik oplichtende lijntjes, het leek wel alsof iemand waanzinnig tekeer was gegaan met het afdrukken van Jezus-stempels. Maar dan met lichtgevende inkt.

Ik dacht aan het geheim van WIM. Ze hadden me verteld dat als je WIM schrijft en het omdraait je nog steeds WIM leest. Het zal wel een omgedraaide palindroom zijn, dacht ik. "Die is goed, hè?" klonk de stem weer. Het benadrukte zeker de 'leuke sfeer' die ik ervoer. "En net nú zie ik toevallig... oranje boven!" dacht ik, toen ik begreep dat het magische glimwormpjes waren. Ik was allergisch voor glimwormpjes, vooral als ze oranje werden. Ik moest oppassen dat ik niet ging niezen.

Somnolentie. Ik vind dat ook niet een leuk woord. Als je achter elkaar aan geluidssluis, fietsventiel en slagroom met uitjes denkt (je zou er een A-viertje over vol kunnen schrijven), en je hebt dan nog niet genoeg onderwerpen voor je dromen, dan is het enige wat je in diepe rust kan doen belanden een bacardi-cola. Dat bedacht ik me, toen in plaats van met een stoute schoenzool er met een naaldhak op de kist werd geslagen. Ik dacht dat het een naaldhak was. Misschien waren het wel spijkers die in de kist werden geslagen...

Terwijl ik me daar verborg en de slaap maar niet kon vatten door de dreiging die heerste, dacht ik aan de heerlijke vegetarische frituursnacks die mijn moeder maakte. En mijn opa die een mooie vlieger voor me maakte, nadat hij met een pinpasje geld had opgenomen om mooie materialen voor de vlieger te kopen. Mijn fantasie sloeg op hol, maar ik moest het onder de duim houden, zodat ik mezelf koel hield.

------

En daar hield de vertaling op. Ik kan er geen chocolade van maken. Maar toen ik het zo las vond ik het wel grappig. Als het mijn eigen tekst was geweest, en niet een mislukte vertaling had ik er nog wel een verhaal van kunnen maken ook! Ik ben benieuwd wat ik nog meer voor rare dingen tegen kom bij het opruimen. Want het levert naast onbegrijpelijke teksten toch ook wel interessant blogmateriaal op. Ook al is het onbegrijpelijk. Maar ach, dat zijn de meeste van mijn blogs, dus ik kan het wel maken!