Confronterende les

Wij denken het vaak allemaal goed te weten
Ik denk wel eens iets beter te weten
Omdat ze zoveel ervaring hebben
omdat ik denk ervaring te hebben.

Maar God denkt anders!!

Een week geleden was ik op een camping om nog een paar dagen tussen mijn werk door een recreatie/evangelisatie team te ondersteunen omdat ze met weinig waren. De helft van het team kende ik, de camping was ik al 2 jaar geweest.
Ik kende haar achtergrond van verhalen. De jaren voor ik er voor het eerst met een team was, was het nog een groot feest geweest, voor de jongeren van de camping dan. Voor het team een moeilijke en hele zware tijd. De tent werd bijna afgebroken, versiering van de kant, bitterballen die door het gebouw vlogen en bedreigingen. we kwamen er met een team met al 2 jaar ervaring op een andere camping en besloten heel laagdrempelig in te steken. Recreatie op de eerste plaats, evangelisatie niet op een laag pitje maar meer door daden dan door woorden. En dan met name naar de jongeren te laten zien dat we net zo waren als zij. Op 1 ding na: Dat wij geloofden in God als onze Vader. De jongeren keken hun ogen uit. Zij dachten dat christenen niets mochten: niet drinken, niet uigaan etc. Dat was hun altijd verteld. Op zaterdagavond gingen we met hen mee naar de kantine, om het niet alleen bij ons gebouw te laten, maar daarnaast belangstelling te tonen voor hun leven. Langzaam werd het contact gelegd en brak het ijs. Het jaar daarop ging ik met een nieuw team opnieuw heen met de zelfde insteek. Opnieuw goed contact met de jongeren en we mogen terug kijken op 2 gezegende jaren.

Dit jaar Gods les aan mij
voor de helft het zelfde team als vorig jaar.
Een avondsluiting bracht mij in verzet. Een van de nieuwe leden stak een pittige avondsluiting af... Wat zelf mij overrompelde, zo niet op de manier dat ik gewend was. De manier van enige voorzichtigheid om de jongeren niet opnieuw af te stoten net nu God ze na 2 jaar minder opstandig had gemaakt en er de mogelijkheid was tot contact en gesprekken met hen.
Dit in mijn ogen een preek, en ik dacht O NEE! Straks komen de jongeren opnieuw in opstand en is onze voorzichtigheid en laagdrempeligheid de voorgaande jaren voor niets geweest. Mijn gevoelens kon ik niet plaatsen, geschokt, boos, verdrietig......

Aan het eind van de dag de evaluatie:
Ik met 4 jaar ervaring dacht te weten hoe het moest, en dacht dat ik de ander moest corrigeren.
Ik sprak uit wat ik van de avondsluiting vond: dat ik het echt niet de goede manier vond en het de volgende keer echt anders zou moeten. Ik was best fel, te fel in mijn reactie. De persoon zei dat hij het gevoel had dat het goed was, had er veel en bewust over nagedacht, tot God gebeden hoe hij het moest aanpakken. Maar ik was overtuigd, dit was niet de manier en liet jongeren, juist deze jongeren afschrikken en opstandig worden tegenover God en het evangelie.

Na de evaluatie gingen we net als anders bidden (kringgebed) God maakte mij stil.. ik wist niet wat ik moest zeggen, wat ik ook benoemde, daarna kwamen mijn woorden, al vraag ik me af of ze echt van mij waren.
Tijdens het verdere gebed, brak iets in mij. huilend ben ik weg gegaan uit het gebouw. Naar buiten in de stromende regen
daar ben ik boven op de dijk gaan zitten aan het water. de regen zoveel mooier neerkomend in het water dan op de paraplu, dus die had ik maar weer ingeklapt, Ik heb geluisterd naar die mooie 'muziek' en werd stil, rustig van binnen. Ik ben gaan bidden om te vragen wat ik moest. God liet mij duidelijk voelen dat ik fout was geweest, dat mijn terecht wijzing niet goed was.
Ik voelde me erg klein en nietig daar in het midden van de nacht in de neerstromende regen. God leerde mij een les, die ik niet zal vergeten.
Toen ik binnen kwam deed iedereen al aanstalte om naar bed te gaan. Ik ben toen een deel van de avondsluiting terug gaan kijken (wat ik eerder die avond had gefilmd) nu bekeek ik het heel anders en zag dat het goed was.
De persoon is helemaal vol van het evangelie en vertelde zo, nu in mijn ogen, vol passie.
Waar haalde ik het vandaan om deze persoon daarin te remmen.
ook snachts liet het mij niet los.

De volgende dag heb ik degene aangesproken ook hij had niet heel fijn geslapen, later de dag zouden we het er over hebben.Ik heb mijn excuus aangeboden, hij vertelde hoe hij het had ervaren en ik zei hoe ik er nu op terug keek:
Dat het een goede avondsluiting was, en dat ik gewoon te voorzichtig was. ook om het verleden van de jongeren, ik was bang dat ze zich er tegen af zouden zetten.

Nu denk ik: we hebben in 2 jaar de jongeren voor ons/God gewonnen met Gods hulp, nu kunnen ze het wel aan om weer heel direct te horen wat het evangelie is en wat hen te wachten staat als zij Jezus niet leren kennen. Het was op zo een andere manier dan ik gewend was door de jaren, waardoor ik het meteen veroordeelde als niet goed zijnde.

Maar juist God had een ander plan met deze jongeren,
De tijd van voorzichtigheid was om.
De tijd (zoals onze voorganger wel eens zegt)van het geven van melk. Melk die ik hen nog steeds wilde geven, maar God die zag dat ze toe waren aan vaster voedsel.

Hoe vaak denken wij te weten dat we het goed hebben en goed doen?
Hoe vaak denk ik te weten dat ik het goed heb en goed doe? zonder eerst God te vragen hoe het is?

Hoeveel vaker en altijd is het niet God die het goede weet
Hoevaak komt het niet voor dat God een ander plan voor ogen heeft met zijn kinderen dan wij in gedachten hadden?

In mijn oordeel ben ik God vergeten, maar hij vergeet nooit iets of iemand!

En daarbij is het zeker niet aan mij over iets of iemand te oordelen!