De Bosjes In

Daar waar de schelpen zich ophopen, het zand vliegt en de grote meeuwen zoekend rondlopen, daar ben ik opgegroeid.
Een kustplaats die ruist, maar nooit bruist.

In mijn kindertijd had mijn basisschool zich verstopt in de duinen. Slimme volwassenen vonden het gebouw via een weggetje. De kinderen namen de duinpaadjes. In de lente was dat best lastig. Nieuwe blaadjes, takken, doorns en beestjes vroegen veel tol.

In de pauze werd er altijd gevoetbald op het schoolplein. De een was Van Basten, de ander Gullit en de keeper was altijd Van Breukelen. En als je pech had, was je Bosman of Winter.
Voetballen vond ik leuk, maar soms vroegen de duinen mijn aandacht en moest ik even gedag zeggen.

Je mocht in de pauze niet van het schoolplein af. Dat was verboden. Leraren hielden met een shaggy in de hand de wacht. Soms verdwenen ze tijdens hun rookrondje achter de gymzaal en dan zag ik mijn kans schoon. Ik klauterde het hek over en verdween in de bosjes.

Een bosje was favoriet. Het stond midden in een kuil. Het bladerdek vormde een lichtgroene koepel, die de kuil afdekte. Ik zat er met name in de lente, als het zonlicht vriendjes werd met de nieuwe groene blaadjes. Het was mijn toevluchtsoord. Ik was er gelukkig.

Ik ben nu een grote kerel. Ouder en wijzer. Maar sommige gevoelens veranderen nooit. Soms wil je gewoon weer de bosjes in. Althans, ik.