Krioelende maden

Ik kan het niet laten, om daar maar ’s een blog aan te wijden. Ik bedoel, allerlei onderwerpen hebben we gehad, ik heb gedicht, ‘goal’ heb ik durven schrijven en het een blog genoemd en zelfs heb ik woorden gestoken in literaire waaghalzerij. Maar maden, daar durfde ik geen woorden aan vuil te maken. Want ik heb het niet over die ronddraaiende dingetjes in de tabbladen van Google Chrome. Nee, ik bedoel de levende varianten. Bah, vieze pootjesloze wezens die alleen leven om mensen ‘ieuw!’ te laten gillen. (Zoals muizen je ‘waaah!’ doen laten gillen en spinnen ‘yuk!’ maar zulk soort gillen verschillen van persoon tot persoon, of moet ik zeggen van vrouw tot vrouw.)

Maden dus. Kunnen trouwens nuttig zijn. Zoals in bepaalde landen, waar Indianen zich tegoed doen aan het witte kronkelende gedierte, alsof ze nét een stukje wit levend chocola hebben gevonden. De eerste keer dat ik het las dacht ik: jaja, en dan zeggen ze dat wij gek zijn! Met onze Gouda. Maar later las ik dat Chinezen varkenssnuiten eten, de Romeinen levende apenhersenen een delicatesse vonden en dat je Koreanen behoorlijk blij kan maken met gefrituurde slang. Ach, gun die Amazone Indianen dan ook hun plaatselijke lekkernij, toch?

Maar wat ik laatst hoorde, of las ik het... ik weet niet het meer, want ik heb zó een levend voorstellingsvermogen dat dingen die ik heb gelezen soms zó op mijn netvlies en in mijn systeem staan gebrand alsof ik 3D voorstelling heb meegemaakt in Omniversum. Het was té absurd voor woorden. Okay, er is voedselgebrek in de wereld, ik weet het. Het is pijnlijk om te horen dat een miljoen kinderen in een land zo dicht bij de deur als Israël al geen dagelijks brood meer hebben, laat staan om te horen dat in de rest van de wereld er zelfs sterfte is door te weinig eten. Honger maakt je gek, je zou er zelfs een muis voor gaan barbeque’en.

Toch gaat het er bij mij niet in. Maden. Dat je ze kan eten. De heren (en vast ook dames) geleerden hebben zich waarschijnlijk suf gelachen toen ze voor zich zagen hoe in de toekomst, als kippetjes een luxeproduct zijn geworden en de koeien zelf ook honger lijden dus niet genoeg vlees aan hun botjes hebben om in de miljoenen Westerse maagjes te verdwijnen, wij verwende Westerlingen ons haasten naar de maderij om daar ons portie eiwitten te halen. Om vervolgens de heftig protesterende rijstkorrelgrote friemels in onze strotten te douwen. Yum. Zeg dat wel.

Hoe lekker ook, ik doe het voorlopig maar met vegetarische schnitzels, kaas en evt. een stukje zalm, die proteïne behoefte. Desnoods pak ik een kool, slacht hem en stoof hem met linzen en volle tarwekorrels, en ik ben weer helemaal de proteïnes te rijk. Want krioelende maden, maak me gek zeg! Ik zie ze nóg voor me, hoe ze op een onbewaakt moment met alle kracht die in die pootjesloze lijven zaten, door mijn kamer rolden en wiebelden. Uit welke muis deze waren gekropen weet ik niet, maar ze waren duidelijk op zoek naar een donker plekje om tot een irritante vlieg te ontpoppen. Of weet ik wat voor enge wezens.

Maar ja... je weet wat ze zeggen over honger. Honger maakt rauwe maden zoet. Dus binnenkort bij de versafdeling naast de zeekraal en broccoli sprout: verse maden. Een delicatesse. Eet smakelijk!