Waarheidsbevinding en fatsoen

Waarheidsbevinding en de grenzen van fatsoen.
Blogs zijn bij uitstek mogelijkheden om iets van jezelf te laten zien.
Je deelt met andere vissen iets wat je in jouw leven hebt meegemaakt òf je plaatst een mooi verhaal, soms met een diepere
strekking.
Ook 'onderwijs' kan deel uit maken van een blog.
En soms wordt er gebed gevraagd.

Als je alleen zou schrijven aangaande zaken waarin een ieder het bij voorbaat roerend met de ander eens zou zijn, dan zou het een saaie boel worden hier in de visvijver.
Overigens denk ik wel dat het aanbevelenswaardig is om met de nodige fijngevoeligheid te vertellen wat je op jouw hart hebt. Het geeft geen enkele zin om onnodig de gevoelens van anderen te kwetsen. Een gouden regel is:
'Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet'.

Schrijven is een vorm van communiceren. Je prikkelt de aandacht van diegenen die je wilt bereiken met dat wat je te zeggen (schijven) hebt.
Daarbij ga je niet onnodig op de tenen van anderen staan.
Datzelfde geldt ook voor blogs waar je op reageert.
Reageren vanuit waarheidsbevinding komt pas op een tweede plan. We zwemmen hier niet in een catechisatie-lokaal.
Iemand heeft wat te vertellen. Ik heb nog nooit iemand ontmoet met wie ik het voor 100 procent eens ben.

Laatst plaatste iemand een mooi zorgvuldig geschreven blog.
Ik plaatste een voorzichtige kritische vraag.
Tenminste dat dacht ik.
De schrijfster zette mijn aarzeling weer in 't juiste
perspectief. Een andere vragensteller meende ook een
onzuiverheid te bespeuren en voegde zijn opmerking toe aan de mijne.
Later dacht ik: misschien heb ik iemand een schop gegeven zonder dat ik dat zozeer van plan was.
Iemand heeft iets moois op de lap-top gezet en
Jantje Precies gebruikt haar blog als pies-paaltje
om er zijn reukvlaggetje aan toe te voegen.
Soms 'stinken' die vlaggetjes.