Uit een wereld van as

In zijn kwaadheid, zijn niet-geaarde maar verterende woede ontstak hij alles om ons heen. Het zou een leugen zijn, te beweren dat ik niet schrok, geen angst voelde. Het was niet alleen het dichte dennenbos. Om ons heen piept het hout. Ik heb pijn. Ook de grond gloeit. Gevallen dennennaalden, dennenappels, kleine houten takjes. Ik voel hoe ze mijn voeten schroeien. Maar ik vóel geen pijn. Ik voel mijn voeten tussen de gloeiende sintels. Maar mijn huid moet onderhand toch smelten? In mijn handen, een klein kind. Het is vuil, schrammen op zijn lichaam. Een geluk, dat hij tranen in zijn ogen heeft. In deze hitte, in de wereld, zal het zijn zicht beschermen. In de hitte en de pijn die ik ervaar, ben ik God dankbaar.

Dankbaar dat Hij het goed bevond dat ik het jongetje kon zien. Dat ik wist dat hij alleen stond. Een te makkelijke prooi was voor machten die hem nog niet konden aanraken, maar wel om hem heen werkten. Zodat ze langzaam zijn geest binnen konden komen. Ik volgde hem, de kleine verwilderde. Een dapper mannetje. Weggegooid door alles wat hem had moeten liefhebben, veilig stellen.

Enkele dagen lang zag ik hoe hij leefde. De planten die hij koos werden besnuffeld en soms gewassen. Een onoplettend konijn werd zorgvuldig beslopen en gebroken. Hoewel ik van de verwildering een afkeer voelde, maakte mijn eigen hypocrisie mij pas echt onpasselijk. Een uitgegraven konijnenhol was zijn slaapplaats. Lente, de tijd van de zon begon langzaam te ontluiken. Met plezier nam ik waar hoe hij speelde in beekjes. Floot tegen vogels, of achter jonge hertjes aanrende. Ging liggen in de zon, zuigend op een zuurtje.

Hoewel ik mij aanvankelijk superieur achtte, bevond ik mij nu in een situatie waarin ik mij welhaast verlegen voelde. Verlegen om hem aan te spreken. Hoewel hij ondergaan had wat de meeste mensen als ondragelijk zouden bestempelen, leek zijn drang tot overleven een prachtige simpelheid met zich mee te brengen. Hij had geaccepteerd dat hij aan de kant geschoven was en had zijn toevlucht genomen tot de plaats waar mannen alleen kunnen sterven uit schaamte, of ouderdom.

Ik had dus maar besloten om hem aan te spreken zonder woorden. Mijn kleren had ik uitgedaan, met als besluit net zo te gaan leven als hij. Zorgvuldig had ik ze op opgehangen aan een den. Het spel was om zijn wereld binnen te dringen, zonder te laten merken dat ik wist dat hij er was. Dat gelukte. Als ik al vermoedde dat hij in me bespiedde, dan was dat alleen om mijn intuïtie. Door me in zijn territorium te begeven had ik mijn aanwezigheid verraden. De struiken hadden ogen, de doolhof van bomen verborg hem door mijn blik te verwarren.

Maar het vertrouwen was gewonnen. Of in ieder geval het idee dat ik geen kwaad wezen kon zijn. Demonstratief stond hij ineens op de oever van een beek waarin ik mezelf waste. Stilzwijgend, alsof hij van mij eiste dat ik uit zou leggen wat ik hier deed. Anderzijds, de vis die ik aan een spies had, kon ook de reden van zijn interesse zijn. Die middag won ik zijn respect met het maken van een vuurtje en een geroosterd visje. Alsmede mijn lichaamsbeharing, die hij zorgvuldig met een frons bestudeerde. Uiteindelijk, nadat hij mijn teruggevonden sweater en ondergoed confisqueerde bracht het hem veel plezier mij te imiteren. Na een tijd, besloot hij dat het een goed idee was zijn intrek bij mij te nemen, in de bewoonde wereld. Op voorwaarde, dat er regelmatig vis op het menu stond.

Het was nog maar net schemerig, toen de kleine jongen, moe van al het lopen ineenkromp. In mijn armen trilde zijn buikje en beentjes, terwijl kleine nageltjes zich in mijn nek en schouder planten. Hij had het eerder gemerkt dan ik. Vleugelslagen boven ons, steeds terugkerend, cirkelend. De bomen om ons heen stonden te dicht op elkaar. Totdat we het krijsen en grommen hoorden. In één schering ontstak hij een grote partij bomen. Hij herhaalde het net zolang tot we omsingeld waren door vuur, rook en verkoolde stukken bos.

Tranen in zijn ogen. Zijn oogleden dichtgeknepen. Je zou verwachten dat hij zou huilen, of schreeuwen, of tenminste iets van een geluid zou maken. Maar hij huilde in stilte. Hij trilde, maar stond zichzelf niet meer toe dan een lichte vibratie. Elk geluid dat hij zou kunnen maken, werd door zijn zelfbeheersing in de kiem gesmoord.

En zo doemde hij voor ons op. De brandende takken deden zijn huid gloeien, maar het leek zijn natuur. Zijn poten waren als gloeiende kolen, maar het leek hem te plezieren. Nagels als gloeiende pinnen, recht uit de oven van een smidse. Maar het gruwelijkste van alles was de haat en minachting die uit zijn ogen spraken toen hij me beval het kind terug te geven.

‘Heb je nog steeds niets geleerd over mijn koppigheid?’, antwoordde ik. ‘Het behoort mij toe!’, schuurt zijn keel. Ik lijk van steen te worden. In elk geval is het dus dit soort aannames geweest dat mij altijd tot furie heeft gedreven. Onrecht, ik kan er niet tegen. Ik realiseer mij pas wat er met mij gebeurt op het moment dat hij zijn pas in houd. Zijn ogen verstommen, zijn hele oeuvre van machtsvertoon valt als een scharlaken mantel van hem af. Hij is naakt

Naakt staat oom Lucifer voor me. Het is in de wind, het piepende en knappende vuur, maar het meest van alles in mijn bloed als ik bulder:


‘Jij zal geoordeeld worden! Ik zal getuige zijn! Het kind is van mij en ík breng het naar huis.’


Het laatste wat ik zie is een oude bok die ter aarde stort. Een groot vlammend zwaard dat uit de lucht scheen te komen is op hem toegeworpen. Het klieft zijn borst in tweeën. Dan zie ik Gabriël een weegschaal vol zwart slijk voor hem neer gooien. Net voordat de wereld waarin ik sta tot witte as vergaat. De wind lijkt van alle kanten te komen terwijl de as overal om mij heen weggeblazen wordt. Het kind, dat ik in mijn handen hield is versteend. Een beeld geworden, een reflectie van wat hij ooit was. Behalve dan, dat hij geen tranen in zijn ogen heeft, of nog trilt. Zou zelfs durven zweren dat hij lacht. Ik kniel, terwijl ik hem op de aarde leg. Ik huil hysterisch en kan niet stoppen. Het gevoel, de medelijden lopen van mijn buik tot mijn bonkende hart, terwijl mijn hoofd een pijn te verduren heeft die ik niet kan uitleggen.

Maar ik word gekust. De as word uit mijn gezicht gestreeld, ik moet hoesten. Mijn hoofd wordt vastgepakt terwijl ik tegen een warme borst wordt aangeduwd. En ik wordt gestreeld. Ik leef nog, terwijl ik alle kansen tegen had. En dan ook alle. Noem je dat dan een wonder?

‘Wat is er toch schat?’, hoor ik heel uit de verte. Ik sta op in het veld van as. ‘Ik leef nog, engeltje.’, antwoord ik, terwijl ik kijk naar de zon die langzaam door de regen van langzaam vallende as doordringt.

‘Lieverd, je hebt gedroomd.’ Ik denk na terwijl ik twee bruine ogen begin waar te nemen. Een hoofdkussen, een arm waarvan de hand op mijn hoofd ligt.

‘Nee engeltje.’, zeg ik. ‘Het is echt gebeurd.’


--- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- ---

Laatste van een reeks korte elkaar opvolgende verhalen, te vinden in mijn bloglijst:

-Sympathie voor de Duivel
-Rode bok in de mist
-Dromen
-Genade
-'Even over onze vriendschap'
-Uit een wereld van as.

Met veel plezier en liefde geschreven:
WijntjeDoen