Ik rommel maar wat aan

Gedurende een maand heb ik een abonnement op het zwembad.
Omdat ik de 65 gepasseerd ben, moet ik toch m'n conditie op peil houden.
Het zwembad ligt aan de andere kant van onze woonplaats, een half uur fietsen.
Ik probeer zoveel mogelijk elke dag aan m'n nieuwe roeping inhoud te geven. Wie wil er nou gebrekkig bejaard worden?
Op de heenweg passeer ik twee bejaarde mannen. Ik kan nog net verstaan dat de één tegen de ander zegt: 'Ik rommel maar wat aan'.
Al fietsend naar het zwembad blijf ik doormijmeren over deze woorden, om er achter te komen, dat ik dat toch niet van plan ben. Ik doe tenminste wat aan mijn conditie!
Ik vind het al erg genoeg dat ik 10 kilogram overgewicht heb.
Bij het zwembad aangekomen, kom ik er achter dat ik m'n zwembroek en toebehoren vergeten heb. Daar gaat m'n zwempartijtje.
Opnieuw neem ik mijn fiets ter hand, maar dan richting huiswaarts.
Een week geleden is me iets soortgelijks overkomen. Bij het bereiken van het zwembad kwam ik er achter, dat ik m'n portemonnaie en zwemabonnement had vergeten.
Ik merk dat ik oud wordt, vergeetachtig.
Op de terugweg besluit ik: ik geef het niet op.
Ik ga gewoon m'n zwembroek halen om vervolgens voor de
tweede keer opnieuw naar het zwembad te gaan.
Onderweg bij de stoplichten hoor ik een jonge meid van omstreeks twintig luidkeels zingen op haar fiets.
Ik heb plezier om zoveel levenslust.
Onwillekeurig moet ik eraan terug denken, dat ik op die leeftijd hetzelfde deed. Maar dan wel met bekeringsijver.
Als ik in de buurt van andere fietsers kwam, zong ik met luide stem: 'Hoor mijn vriend, naar Gods stem, die u roept in dit uur. Daar is redding bij Jezus, ja nu ........'
Ik was in die tijd toch wel een beetje gek.
Misschien ben ik dat nu ook nog wel.
In aanmerking genomen dat ik deze dag voor de tweede keer m'n fietstocht moet overdoen, bereik ik na anderhalf uur het zwembad.
Nu kan ik echt gaan zwemmen.
Ik verkleed me snel.
Gelukkig, het buitenbad is helemaal leeg.
Ik heb mezelf ten doel gesteld: elke dag 10 rondjes te zwemmen, dat is 600 meter. En dat voor 67 jaar. Dat vind ik best een prestatie.
Na één rondje zwemmen begeeft een niet onknappe dame, van naar schatting 45 jaar, zich ook in het water.
Zij gaat baantjes trekken, heen en terug.
Ik zwem m'n rondjes, zoals ik gewend ben.
Hoewel de oppervlakte van het bad omstreeks 1000 vierkante meter is, ontmoet je elkaar toch af en toe.
Beleefdheidshalve wisselen we gedurende 10 seconden een groet gecombineerd met een opmerking over het frisse water.
Eén keer onderbreekt zij haar baan; anders zou zij in mijn vaarwater terecht komen. Ik kan dat waarderen.
Bij het 7e rondje zwemmen realiseer ik me dat ik ook baantjes kan gaan trekken; dan kom ik niet in haar zwemwater.
Na een paar seconden verwerp ik die mening. Dat zou teveel opvallen. Ik moet me niet zo aanstellen.
Ik vervolg m'n rondjes.
Nu heb ik bijna 9 rondjes, dat is 540 meter, gezwommen.
Echter, de dame gaat nu naar het aangrenzende ondiepe bad.
Ik voel me lichtelijk schuldig.
Ik had ook baantjes kunnen gaan trekken.
Misschien was ze dan wel gebleven.
Waar maak ik me nu ook helemaal druk om?
Van een afstand neem ik de dame nog waar.
M'n tien rondjes zitten er bijna op.
Ik blijf nog een half rondje doorzwemmen om te voorkomen dat ze zou denken dat ik om haar nu ook het badwater verlaat.
Hè, hè, dat zit er op.
Toch wel lekker gezwommen.
Nu nog wat poedelen in het warme buitenbad.
Daar dobberen 4 bejaarde dames rond, duidelijk 70 plus.
Ongevaarlijk.
Twee rondjes in het warme bad vind ik voldoende.
M'n corvee voor deze dag zit er weer op.
Straks Julia van school halen.
Ik rommel maar wat aan.
Nee, toch niet !!!