Evangelisten en vrouwen

Als gepensioneerd burger doe ik er goed aan om aan mijn conditie te blijven werken.
Vorige week toog ik richting het zwembad om een honderd-
dagenkaart te kopen voor slechts 67 euro en 50 cent en omdat ik de advertentie inlever krijg ik 7 euro en 50 cent korting.
Gisterenmorgen peddelde ik op m'n fietsje richting het zwembad: de eerste sessie.
Het was nog heerlijk vroeg in de morgen.
Stoer als ik ben, begeef ik me richting het buitenbad om de nodige baantjes te trekken.
Op het groene gras naast het bad zit een oogverblindende mooie dame. Discreet wend ik mijn ogen af en vervolg met het trekken van m'n baantjes.
Vervolgens loopt de dame vanaf het grasveld richting het bad, gaat aan de rand van het beton zitten, en laat haar mooie benen in het water bungelen, precies op de plek waar ik steeds langs kom zwemmen.
Ik houd het nog drie baantjes vol om vervolgens maar weer naar het binnenbad te gaan.
In het binnenbad is zwemmen geen kunst aan.
Vanwege een krachtige stroming in het water hoef je alleen maar te drijven om je vooruit te kunnen bewegen.
Ik verman en ga weer terug richting het buitenbad.
Gelukkig, de dame is verdwenen.
Nu kan ik ongestoord de rest van m'n baantjes zwemmen.

Deze morgen zit ik al om half negen op m'n fiets richting het zwembad. De weg naar het zwembad is een half uur fietsen en onder het fietsen houd ik mijn 'stille tijd'.
Negen uur is het bad open en ik ben één van de eersten.
Ik heb moeite om 't sleutelbandje van m'n kluisje goed om m'n pols te krijgen. Het bandje is wat gerafeld en m'n bril ligt inmiddels in het kluisje. Na vijf minuten proberen doe ik een schietgebedje en dan lukt het.

Ik ben de enige in het warme bad.
De toegang voor het buitenbad is nog gesloten. Vreemd.
En de stroming in 't water, waarbij je zo lekker kunt drijven, doet het ook niet.
Na vijf minuten komt er een zweminstructrice aan.
'Mijnheer, dìt bad is gesloten'.
Wat verbouwereerd reageer ik hoe ik dat nou kan weten.
Ze verwijst me naar het aanliggende bad waar ik wèl mag zwemmen. Nauwkeurig volg ik haar instructies op en begeef me te water.
Wat verwonderd kijk ik om me heen en zie dat er uitsluitend dames zwemmen. In stilte verwijt ik het die kerels die het toch maar weer laten af weten. Juist hén had ik hier verwacht.

Na een paar minuten baantjes trekken onderscheid ik een surinaamse dame. Warempel, die ken ik. Het is een vroegere buurvrouw. Zij reageert het eerste:
'Wat doe jij hier?'
'Nou, zoals je ziet, zwemmen'.
'Wist je dan niet dat hier op dit uur alléén dames mogen zwemmen?'
Hoe kan ik dat nou allemaal weten.
Ik neem afscheid van de Surinaamse en houd mij schuil aan de zijkant van het water.
Dan hoef ik tenminste niet tussen al die zwemmende vrouwen door te zwemmen hoewel het zicht op die tegelwand van het bad wel wat saaier is.
Waarom heeft God het allemaal zo moeilijk gemaakt?

Bij Jeugd met een Opdracht leerde ik vroeger over de
belangrijkste valkuilen voor aankomende evangelisten:
girls, gold and glamour.
Het is tragisch maar waar.
En dat is niet alleen maar de schuld van de vrouwen.