Buitenste duisternis

Had ik maar ...... o, had ik maar .........
De laatste maanden tob ik met hartklachten,
Nooit eerder last van gehad.
De dokter heeft me tabletten voorgeschreven,
's Ochtends één, en één voor het slapen gaan.
Maar vannacht gaat het helemaal mis.
Ik word wakker van een stekende pijn in m'n hartstreek
en in m'n linker-arm.
De adem wordt me benomen.
In een flits schiet het door me heen: 1-1-2 bellen!
Ik probeer m'n bed uit te rollen
om m'n mobieltje te pakken.
Weer ervaar ik een ongeëvenaard gevoel in m'n hartstreek.
Dan wordt alles zwart.
Dan blijft alles zwart.
Vaag neem ik waar dat m'n lichaam nog op 't bed ligt.
En dan lijkt het of ik zweef.
Maar het is niet prettig, o nee.
Ik verkeer in grijze mistachtige gebieden
en ik zie naamloze schimmen om me heen.
Alles om me heen lijkt troosteloos en grijs.
De stilte om me heen lijkt oorverdovend.
Ik mis het vermogen om nog contact te maken
met die naargeestige schimmen
die zich in mijn omgeving bevinden.
Het zal toch niet waar zijn .......
Ik ben nog veel te jong om te sterven.
Tijdens m'n leven heb ik maar wat aan gerotzooid.
Steeds heb ik gedacht: 'Er komt nog wel een andere keer'.
De godsdienst van m'n ouders heeft me nooit geboeid.
En nu .......... het zal toch niet waar zijn?
Vreselijke angsten grijpen me aan.
Geween en tandengeknars.
Had ik maar ........ o, had ik maar ....