Verschrikkelijke Brief

Geachte buurman,

Gisteravond heb ik uw schrijven ontvangen. Het betreurt mij ten zeerste zulk oneigenlijk taalgebruik aan mij gericht te zien. Het zal u dan ook vast niet verbazen dat mijn primaire reactie was een bevriend advocaat te raadplegen en u vervolgens aan te klagen wegens smaad.

Want ik zal u niet in het ongewisse laten, buurman, uw brief drúipt van de smaad. U kunt dat niet ontkennen, uw vuige vocabulaire blijft aan het onschuldige verhemelte kleven.

Bij nader inzien (u weet wel, dat spreekwoord met de soep) van uw brief heb ik moeten constateren dat uw brief helaas abusievelijk in mijn postvak terecht is gekomen. Ik ben immers drie jaar geleden hier komen te wonen én ik bezit wel D maar niet een shirt met DD.

Ik wil u er zelfs op wijzen dat ik reeds zes jaar een ongehuwde alleengaande ben. Náást enige huilbuien en maandagavond om 23.00 uur uit mijn dakje gaan vanwege de euforie over de acteerlessen die ik die avond heb gevolgd heb ik verder nog nooit énig geluid geproduceerd dat de geaccepteerde decibel-normering voor portiekwoningen overschrijdt. En beticht worden van gepornoficeerde daden gaat absoluut te ver! Er is in járen geen man over mijn vloer 'gekomen'.

Wat enorm jammer dat u wilt verhuizen. Er is een enorm gebrek aan zogenaamde 'lekkere dingen' in dit blok. Mocht de bovenbuurvrouw van 90 E dan ook besluiten tot een zwaar pijnigende brief over te gaan, dan zie ik mij genoodzaakt uit te wijken naar pepermunt als troost voor het ontbreken van smakelijk uitzicht als u zomers toploos op uw balkon van het zonnetje geniet.

Overigens, nu ik u toch schrijf, kan ik u ook gelijk een bekentenis doen: u bent de reden dat ik van de zomer houd. Buurman, u bent het mooiste dat mij is overkomen sinds ik ben verlaten door mijn ex. Ik ben uw STILLE bewonderaarster. Daarom hoop ik dat u afziet van herzending van de bewuste brief en mij geen troosteloze pijnlijke zomer na laat door gekweld dit gebouw te verlaten.

Hoogachtend,

Uw bovenbuurvrouw van 90 D