"I Had A Dream Last Night"

Ik moet een jaar of 36 geweest zijn. Bedenk ik me, terwijl ik door mijn gordijntjes gluur naar het stelletje dat langs loopt. Nog zo lekker jong en fris. En zo hopeloos verliefd. Samen met de soulvolle klanken van Joss Stone die door mijn seniorenkamertje schallen komen de herinneringen naar boven. Mijmeringen ook. Dat heb je wel eens als je ouder wordt. Zou Joss Stone dat ook hebben? Die moet inmiddels ook al 51 zijn. Zou ze nog terugdenken aan haar eerste album? En zou ze beseffen wat voor herinneringen dat album heeft opgeroepen?

Het paartje loopt half wankelend aan het einde van mijn straat. Passioneel gearmd. Onwetend van mijn starende mijmerende blik en de herinneringen die ze los maken, want ze gaan helemaal in elkaar op. En terwijl ik nog iets dichter bij het raam ga staan om hen de straat uit te zien lopen hoor ik Joss steunend zingen “I fell in love with a boy.” Oh mén, was ik verliefd. Juist toen ik hem niet verwachtte was hij daar. The boy. Naja, boy, het was een man. 35 jaar. Stoer en toch enorm guitig. Met zijn groene ogen priemde hij de eerste keer al dwars door me heen. Een twinkeling in zijn ogen veroorzaakte een siddering die rechtstreeks door mijn maag trilde. Zelfs nu ik eraan terug denk voel ik die siddering nog. En mijn hart: pure was in zijn handen, het was een wonder dat het nog klopte.

Maar iets anders klopte niet in deze passievolle beleving: het was de pasfoto van de bloedmooie vrouw in zijn portemonnee. Het was zeker niet zijn zus… nee, het was Sarah. “Don’t be the victim of a foolish heart…” Joss Stone kon het niet treffender zingen. Overweldigend ook die herinneringen die zo levendig naar boven komen. Ineens zie ik voor mijn geestesoog dan ook de titel van Madeleins blog: Begeerte. En oh ja! Begeerte was er. Het vlamde gruwelijk hoog op.

Nachtenlang heb ik naar het plafond gestaard. En om niet naar dat plafond te hoeven staren heb ik gewoeld alsof mijn leven ervan af hing. Soms werd ik wakker na een korte onrustige slaap, badend in het zweet. Om vervolgens tot mijn spijt maar vooral intens grote opluchting te ontdekken dat hij niet naast me lag. Het was Tommy, mijn knuffelwaakhond.

En toen… was er die keer. “I've fallen in love with you! Please, tell me what else was there to do when looking into eyes like yours!” Mijn ogen werden groot als schoteltjes. Zei hij net niet bijna drie complete zinnen uit dat liedje? Dat liedje waar Joss Stones verliefdheid druipt van haar stem zoals de koffie op dat moment uit mijn koffiekopje op mijn spijkerbroek droop. Hij was ongemerkt “mijn” Coffee & Bagles binnen geslopen en zo zonder al die chaperonnes van ons werk zonk die stevige bodem onder mijn laarsjes weg. Wankelend stond ik op en dacht “Oh, what a lovely sight!” terwijl hij me guitig aan keek. “Come and kiss me by the riverside – Sarah says it’s cool she don’t consider it cheating!”

“O-o-oh ooooohoh…” ging het achtergrondkoortje in mijn hoofd… “the two sides of my brain need to have a meeting! Can't think of anything to do…” “Who-ooo-oooh oooh!” Het was het geblaf van Tommy dat me wakker maakte. Ik schoot omhoog. Oef! Wat een waakhond! Wat een redding!

Ja, de herinneringen komen terug, als de dag van gister. “I heard a song last night. What a lovely song it was! I thought I'd hum it all night. Unforgettable…” Joss Stone. Unforgettable. En ik strek me uit om nog de laatste glimp op te vangen van het stelletje dat wél heel gelukkig gearmd samen loopt. Mijn straat uit.