De bange poes

Elke dag als ik buiten kom, is daar die poes. Meestal ligt ze boven op een auto in de zon, of onder een auto als het regent.

Er zijn veel katten in deze buurt, het stikt ervan. Er zijn er veel die meteen naar je toekomen, die al beginnen te spinnen als ze je aan zien komen.

Maar niet deze poes. Het is een mooi beest, dat vraagt om geaaid te worden. En elke dag loop ik dan ook even naar haar toe, om het beest te aaien. Het beestje ziet me elke keer komen en kijkt me wantrouwend aan. En elke keer als ik het wil aaien, loopt het net voordat ik de vacht aanraak bang weg, om een paar meter verder te stoppen en een zacht 'miauw' ten gehore te brengen.

Zo gaat het al zo lang als ik hier woon. En ik blijf maar naar het beest toelopen, want ik vinfd het gewoon een mooi beest.

Gisteren was er weer ons ritueel. Tot mijn grote verbazing bleef ze liggen in de zon en accepteerde mijn aaien en woorden, zonder geluid en heel gespannen en wantrouwig.

Vandaag was ze er opnieuw, ze lag op het dak van een auto. Opnieuw was ik niet eng genoeg om weg te lopen, en na een poosje aaien hoorde ik zacht: rrrrrrrrrrrrrr

Vanavond kwam ik laat thuis en zag ik haar zitten. En ineens trof het me. Dit is precies hoe God met mij bezig is. Hij blijft maar komen. Hij blijft maar zeggen dat het goed is, kom maar bij me, ik zal je geen pijn doen,juist niet! Het is goed...

Gaaf!