*boos* ..... en toch!

De hele dag is een heerlijke wazige bedoening van acceptatie en tegen grenzen aanlopen. Ja, ik ben moe. En nee, ik wil er niet té veel aan toegeven want dan lig ik de hele dag in bed. Dus hang ik de hele dag rond terwijl ik op piekmomenten bezig ben.

Zo laat ik mijn konijn 's een schoon hok beleven (werktijd: zeker anderhalf uur want ik ben onmogelijk traag) en mijn tafel wordt ontdaan van de documenten die door elkaar liggen. Die komen in stapeltjes vervolgens op de bank, maar dat mag de pret niet drukken. Het ziet er weer wat toonbaarder uit allemaal en konijn is ook weer happy. Net als ik, want ze doet een typisch maar oh zo zeldzaam konijnenhupje waar ik wel om móet glimlachen.

Dan komen zus & zwager langs. In idem wazige toestand. Overigens zwager íets wakkerder dan mijn zus en ik. Ze komen even een boek ophalen en we blijven nog ff wazig met elkaar praten over hardlopen en het effect op wazigheid. Ik loop vervolgens mee naar de tram, in nog steeds wazige maar oh zo happy toestand.

Totdat ik terug kom en de deur open doe. Er ligt post op de trap. Hele dag níet aan gedacht (want zo wazig). Mijn hart gaat ineens een paar slagen harder, niet van de fysieke inspanning maar van de tekst op de envelop. "Advocatenkantoor" staat er en ik slik. Zou dan tóch eindelijk dé datum der datums bekend zijn? Ik ren naar boven, beheers me om hem niet open te scheuren maar rits hem netjes open met een briefopener (het blijft tenslotte een brief van de advocaat en dat mág niet rafelig).

Maar nee, helaas, nog steeds geen datum voor de grote dag. Daarentegen zit er een vernietigende beschrijving in met betrekking tot het rapport van de expertisearts. Wéér worden mijn klachten genegeerd met de woorden: betrokkene sport én kan haar eigen huishouden doen (jaja hét HELE HUISHOUDEN van een gigantische woning met het ongelooflijke oppervlak van maar liefst... 30 m2), dus in plaats hiervan kan betrokkene dus óók wel fulltime regulier werk doen. Het rapport van de arts is dus gewoon onzin. Niks aan de hand.

Ik stik zowat in het koekje wat ik nog voor het openen van de envelop zonder na te denken in mijn mond had gestoken. "Wát?" denk ik... In gedachten wens ik mevr. Z. van het UWV een volledige ME/CVS toe waaraan niks meer kan worden gedaan en dat ze ook eens mag meemaken hoe het is om de rest van haar leven élke dag zonder uitzondering keihard tegen grenzen aan te stoten, bijna alle sociale contacten tot dan toe te moeten missen, elke dag moeten vechten om een beetje helderheid in je hersenen en élke dag keuzes moeten maken tussen óf weer naar één of andere medisch onderzoek óf wat fysieke training te doen óf je huishouden óf gewoon neerstorten op je bed en je leven maar aan je voorbij te laten gaan.

Kortom: ik ben boos. Alwéér, op het UWV. Ik denk nog "aarch God vergeef me wat ik nú weer deze medewerker toe wens" maar ik weet niet of ik nou meen of niet. Voor de zekerheid vraag ik het nog een keer. Wat ik wél weet is dat dit soort taferelen al elf jaar lang mijn strijd met de ME/CVS er alleen nog maar moeilijker op maken. Zonder is het al lastig genoeg, want ja, ik moet écht vechten tegen mijn drang om maar weer toe te geven aan die vermoeidheid en weer in dezelfde bedlegerige toestand te belanden als het eerste jaar dat ik zo moe was, maar ik heb besloten om te léven voor zover het lukt. Met altijd dat vallen en gelukkig ook weer opstaan.

En dit is dus het prijskaartje van mijn wil om te leven. Niet begrepen worden, omdat ik zélf dus mijn huishouden wil blijven doen. En omdat ik ben gaan hardlopen, wat verdorie notabene het énige is waar al die artsen en behandelaars en zelfs die slonzen bij het UWV het over eens zijn dat dat een positief effect heeft op ME/CVS. Dát opgeven, dat is wat het UWV wil dat ik doe, omdat ze níet willen inzien dat het noodzakelijk is om mijn gezondheid op dit peil te houden zodat ik juist daardoor een parttime opleiding aan kan. En straks dus werk.

Naja... ik slik nog een keer. Gaat het zo niet al jarenlang en ben ik niet élke keer sterker uit de strijd gekomen? Het gaat me deze keer ook wel lukken! Deze boosheid ga ik constructief gebruiken en níet destructief!

Ik glimlach om mijn strijdvaardigheid, en ik kijk naar mijn andere post. En dan weet ik weer waar ik het om doe. Ik kies léven! Zodat ik er ben voor weer een nieuw wonder dat in mijn leven is gekomen... Léven om van dit nieuwe leven te kunnen genieten. Geen UWV kan dát van me af nemen: ik ben weer tante geworden. Welkom Jefta!