Zondagochtend In Staccato

Vanochtend werd ik wakker zoals op de meeste ochtenden, als een televisie die ontwaakt uit slaapstand, niet wetende wie er met zijn fikken aan de afstandsbediening heeft gezeten.
Ik keek naar de wekker. Hij keek terug. 10:00 uur. Ik haalde opgelucht adem. Toch negen uur slaap gepakt.
Normaal pak ik zevenhalf en ik heb er acht nodig. De dag begon dus goed, ook al had ik over school gedroomd, wat meestal duidt op emotionele onrust.

Ik pakte de afstandsbediening en legde mijn duim op de 1. De tv sprong met weinig enthousiasme aan. Ik hoopte op wat Vrij Geluiden, maar daarentegen viel ik midden in een gebed van dominee Van Der Veer. Gelukkig had de beste man me niet in de gaten en was ik ook niet te laat voor het eten. Twee seconden hoorde ik de EO coryfee aan en liet hem daarna hoofdschuddend in het donker achter. Ondertussen moest ik denken aan een boek van Neil Postman, waarin hij een vurig pleidooi houdt tegen kerkdiensten op televisie. Sindsdien deel ik de opvattingen van Postman, ook al gun ik mijn rollator-oma, die niet meer in staat is om op tijd de houten kerkbank te vinden, een woord van troost op de zondagochtend.

Ik pakte het boek Het Geheim Van De Schrijver, dat een goede vriendin had aangeraden en begon met lezen.
Ik houd van boeken waar ik iets van kan leren en als het in boeiend Nederlands is geschreven - iets dat je wel kunt toevertrouwen aan Renate Dorrestein - dan waaieren de bladzijden gestaag door mijn vingers.
Na een beginnetje te hebben gemaakt, kwam meneer Blaas zoals gewoonlijk weer de boel verstoren - de druk die beste man bij je neer kan leggen, is soms ondraaglijk! Hoe dan ook: nu ik toch uit bed was, kon ik gelijk even koffie zetten.

De afwas begroette me toen ik de keuken in kwam lopen. Ik lachte vriendelijk terug en dacht aan de heerlijke maaltijd waarmee ik gister een mooie vrouw, maar ook mezelf, mee had verrast - Ik ben misschien niet de prins op het witte paard, maar langzamerhand wel een keukenprins, die in tegenstelling tot eerder genoemde prins, niet de teugels laat vieren maar van wanten houdt. Ha.
Terwijl het koffiearoma als een tijger door het huis sloop, dook ik weer gezellig met Renate het bed in. Daar verklapte ze me, dat als je twintig regels per dag schrijft, je binnen een jaar een boek hebt.
Twintig regels per dag, dat moet te doen zijn. Tel even mee...