Zomer 2005
Vol goede moed stapte ik in de trans mongolie trein die me van Moskou via Mongolie naar China zou brengen. Na een treinreis van ruim 100 uur kwam ik vroeg in de ochtend in de hoofdstad van Mongolie, Ulaan Baatar, aan. Ik had het zo geregeld dat ik bij mijn vriendin kon logeren in plaats van in het standaard kamertje waar je normaal gesproken zou verkeren als je deze reis boekte.
Dezelfde dag nog leerde ik haar collega's kennen, maar hun nieuwste aanwinst Daniel was er nog niet. Hij was naar een of ander feest om een verslag te schrijven voor de UB-Post.
Een paar dagen later leerde ik Daniel kennen. Een slanke donkere krullende 19 jarige jongen met wie ik het gelijk goed kon vinden. We dronken samen met Sarah en Hanah en mijn vriendin een paar lokale drankjes om zo elkaar te leren kennen, omdat we het plan hadden opgevat om de week erop met zijn zesen de woestijn in te gaan (de vriend van Sarah zou die week nog vanuit London komen).
Een fantastische ervaring. De woestijn in al haar schoonheid en glorie te mogen aanschouwen. De uitgestrekte vlakten, de enorme zandheuvels, de nomaden de er rondtrokken... een droom die uitkwam!
Met Daniel kon ik het goed vinden, maar na een week scheiden onze wegen zich. Ik bleef nog een paar dagen in Mongolie, we aten nog een x met zijn zessen, we dronken nog een drankje, en toen was het voor mij tijd om afscheid te nemen en verder te reizen richting China.
In de dagen die volgden merkte ik dat ik Daniel miste. Ik miste onze grapjes, zijn pogingen om nederlands te spreken (hij is zwitser), onze gesprekken over allerlei onderwerpen en gewoon hem als persoon. Maar ach...de Chinese muur kwam in zicht en langzaam vervaagde het beeld van die donkere krullen.
Terug in nederland sprak ik mijn vriendin (alie) weer regelmatig. We hadden het over onze geweldige reis, over onze week in de woestijn, en natuurlijk over Daniel.
Niet lang daarna ontving ik een mail van hem waarin hij te kennen gaf dat hij graag contact wilde blijven onderhouden. Ik vond het prima en zo begon langzaam onze mailwisseling vorm te krijgen. In de zomer van 2006 kreeg een mail waarin hij vertelde dat hij van plan was om door europa te gaan trekken en ook naar Nederland wilde komen en graag Alie en mij weer wilde ontmoeten. Natuurlijk was hij welkom en Alie en ik ontvingen hem met open armen. Het klikte weer net als een jaar ervoor en toen hij na een paar dagen weer terug ging naar zwitserland beloofde ik hem om hem nog dat jaar op te zoeken.
Twee maanden later boekte ik mijn ticket richting Basel en eind december vloog ik naar zwitersland. Ik wist op dat moment niet wat ik voor hem voelde en ik was vast van plan om het de komende 10 dagen uit te zoeken.
Het ontvangst door zijn familie was allerhartelijkst en vooral met zijn moeder kon ik het onwijs goed vinden. Helaas liep het tussen Dani en mij stroef. Na 3 dagen besloot ik een ticket terug te boeken. Ik kreeg het idee dat ik niet welkom was en toen ik hem dat vertelde kwam alles er uit. Onze vriendschap werd hechter en hechter en de aantrekkingskracht groeide. Op de dag dat ik terug zou vliegen waren we alleen thuis en ik besloot de koe bij de horens te vatten en nu definitief uit te vinden of ik alleen vriendschap voelde of meer. De conclusie was dat we beide vrienddschappelijke gevoelens hadden die heel makkelijk hadden kunnen uitgroeien tot meer. We besloten het bij vriendschap te laten omdat zwitserland/nederland niet direct de ideale combi is. We studeerden beide en hadden een eigen leven die we geen van beide zomaar op konden of wilden geven. Het jaar erna hadden we intens veel contact. We werden betere en hechtere vrienden en we waren oprecht blij voor elkaar toen we beide een relatie begonnen. Die van mij strande vrij snel, die van hem bleef aan. We wilde elkaar wel zien, maar door drukte, ziekte, en andere omstandigheden lukte het steeds niet. Tot vorige week
Vorige week zondag ontving ik opeens een smsje van Dani met daarin de vraag wat ik die avond te doen had. Hij zat namelijk ergens in Duitsland en wilde anders wel even langs komen. Ik smste terug dat ik met even geen genoegen nam
. Hij mocht (samen met een vriend van hem) wel blijven logeren. Helaas kon dat niet doorgaan omdat ze op maandag al heel vroeg in Denemarken moesten zijn. Hij smste gelukkig snel het volgende terug...ik kan wel volgende week op de terug weg langs komen, en dan bij je blijven logeren?
En dat... dat is vandaag
Na 1,5 jaar zie ik Dani weer terug! We zijn beide veranderd, we hebben de afgelopen jaren beide het een en ander meegemaakt, maar onze vriendschap is hetzelfde. Nog 6 uurtjes... en dan is hij er!!
