Solliciteren, een baan op zich

Vorige week maandag zat ik tijdens mijn werk wat rond te surfen op internet. Het wordt tijd dat die vaste baan die ik wil wat vaste vormen aan gaat nemen en vol goede moed stort ik mij op site's als de nationale vacaturebank, monsterboard.nl en noem maar op. Vrijwel direct valt mijn oog op een leuke vacature. Dicht in de buurt, een functie die aansluit bij mijn vakgebied en ook nog eens een leuk salaris. Ik besluit online te solliciteren en na een minuut of 20 verstuur ik mijn 'brief'.

Woensdag morgen 4 juni word ik al vroeg gebeld door werving en selectie bureau waar ik mijn sollicitatie naar heb verzonden. Na een aantal vragen krijg ik te horen dat ik word uitgenodigd voor een eerste orienterend gesprek. Of ik vrijdagmiddag al gelijk kan. Na snel een blik in mijn agenda te hebben geworpen kom ik tot de conclusie dat wat ik ook heb ik maar afzeg, dit gaat voor.

Vrijdagmiddag 6 juni. Ik kom in Almelo voor een paar onderzoeken bij uitzendburo's (mijn huidige werk) en heb het geweldige plan om rond 12.20 de bus te nemen naar plaats van bestemming. Wanneer ik bij de bushalte kom vind ik het wel erg rustig. Na een seconde of 10 bedenk ik me dat de bussen staken en dat ik met geen mogelijkheid op tijd op kan komen. Ik besluit mijn ouders te bellen die natuurlijk op dat moment niet thuis zijn. Met angst en beven probeer ik mijn moeder te bereiken op haar mobiel (ze is nog echt van de oude stempel, al jaren een mobiel en nog geen euro verbeld). Waarempel...na 3 x overgaan neemt ze op en al snel kom ik er achter dat ze (net als ik ) in het centrum van Almelo is. Ze is dan welliswaar op de fiets (mijn vader blijkt een dag de auto te hebben) maar dat is beter dan moeten rennen. Ik vertel haar dat ik vast de kant op ga waar ik naar toe moet en zij schiet zo snel ze kan weer in haar kleding om mij achterop te komen fietsen. (ze was zwemkleding aan het passen en stond in een pashokje toen ik haar belde ).
Na een minuut of 10 treffen we elkaar en mijn moeder wil op haar schoenen (plat en redelijk sportief) wel even naast de fiets rennen. Na een kleine kilometer blijkt dit toch niet de beste optie en gaat ze tegen het advies van de fietsenverkoper toch achterop zitten. 10 minuten voor tijd ben ik dan toch aanwezig zodat ik nog wat tijd over heb om mezelf wat op te knappen.
Ik heb een leuk en ontspannen gesprek en ik krijg de vraag of ik nog steeds belangstelling heb en of ik eventueel maandag 9 juni tijd heb voor een gesprek bij het bedrijf in kwestie. Ik antwoord natuurlijk dat dit geen enkel probleem is (alleen nog even kijken hoe mijn huidige werkgever het vind dat ik op vrijdag vertel dat ik maandag niet kom) maar dat is van latere zorg.
Een uur nadat ik thuis ben krijg ik een belletje met de bevestiging, ik ben door naar het volgende gesprek. Jippie!!

Vandaag was het dan zo ver. Ik ging op gesprek en wist vrijwel meteen..dit gaat hem niet worden. Hij was erg aardig en met hem klikte het, maar zij vond mij geloof ik te bijdehand, te ondernemend en niet zo heel aardig .
Ik heb nog niet gehoord of ik wel of niet door ben naar het volgende gesprek (er zijn nog 2 andere kandidaten), maar ik gok van niet. In dat geval hoop ik dat de andere vrouwelijke kandidaat (er is nog een vrouw en een man die in de race zijn) het gaat worden.. Ik ken haar namelijk, naja..ik ken haar heel erg goed. Leren kennen op de Havo, samen SJD gaan doen in Leiden, in 1 huis gewoond in Schiedam, samen terug gegaan naar Enschede en vervolgens mocht ik afgelopen jaar ceremoniemeester zijn op haar bruiloft.We wisten van elkaar niet dat we solliciteerde naar deze functie. Vorige week kwamen we er achter en ergens vind ik het wel leuk. Natuurlijk hoop ik stiekem dat ik wel door ben en dat ik de baan krijg, maar als zij het wordt, dan ben ik net zo blij