Lachtherapie en dansen

Vanavond ging ik even langs bij een goede vriendin van me. Ze vond het leuk dat ik er was, maar er was 1 'probleem': ze wilde ook graag naar een bepaald programma op tv kijken. Nou, geen probleem toch? Zet maar aan dat ding, ik ben benieuwd.

Van de titel werd ik niet blij: 'Mijn Man Kan Niet Dansen'. Ja hoor, nog maar eens een 'Idols-kloon', maak me gek, en dan nog een low budget-versie ook! Ik haat dit soort programma's hartgrondig!

Aan de andere kant was ik deze keer ook wel benieuwd. Ik verwachtte namelijk mensen als mezelf in beeld te zien. Ik kan niet dansen en houd er dus ook niet van. Je zult mij niet snel op een dansvloer uit mijn dak zien gaan.

Tot mijn verbazing vond ik het leuk om te kijken! De meeste mannen zullen nooit briljante dansers worden, maar uiteindelijk hadden ze er wel plezier in. Kijk dat zou ik nou ook wel willen! Gewoon lekker uit m'n plaat gaan zonder na te denken op die vloer...

Wat echter ook is blijven hangen is een klein moment uit het programma. In die scene komt een man naar voren die 'lachtherapie' geeft. Ik heb vaker dit soort mensen aan het werk gezien (ook op tv) en ik vind het verschrikkelijk om te zien. Ten eerste zijn al die gasten die dit soort therapie geven een beetje 'enge mensen'. En als ze bezig gaan met 'hun kunstje' komt het vreselijk gemaakt op me over... Kom op, lachen, hahahahaha, lachuh man, hahahahaha... pfffff!

Bijna eng om te zien en als ik erover nadenk een beetje Ratelband-achtig, ik ben er helemaal allergisch voor inmiddels!

Blijft over dat dansen... Zou toch wel lekker zijn, ooit een danvloer op te gaan, en lekker uit mijn dak!