Hoeveelste hands ben jij?

Oef...

Ik wil niet nog meer olie op het vuur gooien, maar aangezien ik de hele dag al onrustig ben door die ****blogs en nu niet kan slapen daardoor, móet ik nu tóch nog even een blog de deur uit doen!

Zodat ik éindelijk kan slapen. In diepe vrede.

I have a confession to make. Ik las door de aantijgingen door de vraag: hoeveelste hands ben jij? Nu heb ik net als elk mens maar twee handen, dus dát kan niet de aard zijn van de vraag.

Maar wat ik wel heb, is het gevoel dat ik elke keer opnieuw moet opstarten. Het lijkt wel alsof ik net zo werk als een computer met een cpu die het af en toe laat afweten omdat het hem teveel wordt. En dan weer opnieuw opstart.

Dat gaat ongeveer zo. Elke nacht stuiter ik rond. Dan val ik uiteindelijk in een ongelooflijk onrustige slaap. Als ik eindelijk wakker schrik kijk ik rond en vraag me af waar ik ben. Ik weet het niet... Ik zoek naar mensen die er niet meer zijn. Ik zoek naar kleuren op muren die ineens anders staan dan hoe ze ooit zijn gebouwd. Langzaam verdwijnt de waas voor mijn ogen...

En als ik dan eindelijk door heb waar ik ben, als ik begrijp dat ik veilig ben en dat dit mijn eigen huis is en dat de kleuren op mijn muren door mezelf erop gesausd zijn, dan besef ik het:

Ik ben 13000e hands... ik ben niet diegene die ik ooit was toen ik op aarde werd gezet. Ik heb 13000 levens geleefd en in elk leven was ik een eendagsvlieg.

En morgen... begin ik aan het 13001e leven. Een nieuwe dag, een nieuwe kans. Om er weer een zooitje van te maken. Of om toch maar die genade aan te nemen die er ook voor mij blijkbaar is. En wie weet! Is het niet erg om 13001e hands te zijn!