Screamqueen

Het schijnt zo te zijn dat vrouwen gaan gillen als ze muizen zien. Niet elke vrouw, maar de meeste blijkbaar wel. Dat doen vrouwen. Schijnt het.

Anyway, ik dacht: ach, ik kom van de boerderij, ik heb die beesten met mijn blote handen aan de staart beetgepakt en ze een flinke opdonder gegeven met een koekepan. Vervolgens aan mijn lievelingskater cadeau gedaan. (En jalours dat die andere katers waren! Jaja ik wist wel hoe ik hem te vriend moest houden...)

Maar goed, ik woon niet meer op de boerderij. Ik woon nu in de grote stad! En muizen worden hier, als je geen kat hebt, gewoon met een paar paarse korrels voorgoed naar het muizenhiernamaals gezonden. Je hoeft ze ook niet meer beet te pakken. Kortom, de stoere chill-&-attack chick van vroeger in me is ongemerkt verdwenen.

Dat merkte ik dus gisteren.

14.02 uur: Ik zit een smsje te sturen en zit op het bed. Ik kijk even op en in mijn ooghoek zie ik een groot donker gevaarte parmantig in mijn kamer rondstappen. Ho! Wacht eens even! Dát is NIET mijn konijn! Want die is wollig, wit en niet écht parmantig.

....


AAAAAAA AAAAAAAA AAAAAAAA AAAAAAAA AAAAAAA AAAAA AAAAAA AAAAA*

(*spaties weglaten voor meer realistisch ononderbroken gegil-weergave)

(mijn reactie even in het kort... wees blij dat Funky Fish nog geen geluiden bij blogs weergeven, anders zouden jullie nét als mijn buren, ineens een moment stilvallen.)

Daarna pas ging ik op zoek naar de koekepan. Dát was uiteraard te laat, want meneer (kan geen vrouw zijn geweest, wát een engerd!) was inmiddels supersonischsnel weggetrippeld. Dat dat kan én trippelen én snel gaan, maar muizen weten dat soort vaardigheden te combineren. Verbouwereerd stond ik daar met mijn koekepan in de aanslag. Hevig naschuddend. En denkend bij mezelf: oops! Ik ben blijkbaar vervallen in clichés! Wat een giller!