Rood...

Vandaag doe ik een onthulling. En dat is heul lastig voor iemand van wie de lievelingskleur blauw is. Moeilijk zelfs...

Vandaag moest ik het weer ondergaan. Deze keer zat ik in de trein toen de waarheid me weer woest onder de neus werd gedrukt. Of eigenlijk uit mijn neus stroomde.

Mijn bloed is niet blauw! Mijn bloed is rood...

Vandaar dat vandaag ook sinds een uur of vier dat liedje van ene M.B. door mijn hoofd blijft doordreunen. (Zoals met het liedje over chagrijnig zijn.)




Het gaat geloof ik ongeveer zo:

Vandaag is rood de kleur van mijn bloedneus
Vandaag is rood want rood stroomt zo fijn
Vandaag is rood
Het rood van rood wit blauw
Van heel mijn neus doet auw
Schreeuw ik met roodbedrupte tassen van ow moet dat nou!
Vandaag is rood gewoon weer bloed deppen in de trein...

Tenminste zo gaat ie dus vandaag in mijn hoofd. Ja, blijkbaar is er zoveel bloed uit mijn neus gestroomd tussen Amersfoort en Amsterdam dat mijn hersencellen nu dus kortsluiting hebben en de platenspelertechniek gebruiken om te overleven.

Oh en hoe het verder liep: ja... vraag niet hoe, maar ik ben thuis gekomen! Ik keek in de spiegel netzo en ik dacht dat Dracula zag. Bleek gezicht en er zat bloed op mijn lippen. Maar wonderbaarlijk: de bloedneus is over!

(Begin ik me tóch af te vragen of het niet gewoon aan die verrekte Duitse treinen ligt.)