Afgelopen zaterdag hielp ik mee bij een liveuitzending van de huisomroep van het VU medisch centrum. Sinds april vorig jaar ben ik vrijwilliger bij RadioVU waar ik help met techniek en een kleinkunstprogramma presenteer. Elk jaar is er een gebouwenloop, een hardloopwedstrijd van 5 of 10 km die buitenom en binnendoor de gebouwen van het medisch centrum gaat. Een deel van de opbrengsten, door sponsoring en inschrijfgeld, is voor een goed doel binnen het centrum.
Toen ik buitenstond om de start en finish van de tweede wedstrijd te verslaan, merkte ik dat mijn contact met de studio, via de koptelefoon, niet goed was, waardoor ik geen idee had of mijn verslag wel goed doorkwam, laat staan of ik überhaupt wel in de uitzending zat.
Dit voorval deed mij denken aan mijn beperkte Godsbeeld. Ik heb vaak het idee dat ik op de verkeerde frequentie zit te praten, terwijl ik geen idee heb wat de 'man in de studio' doet met mijn gepraat, of het wel een beetje overkomt allemaal. Daarnaast zijn er natuurlijk nog de nodige stoorzenders op de uitzendlijn, wat mij betreft vooral veroorzaakt door het constante hemelbestormen van met name mijn handenzwaaiende, banierwuivende broeders en zusters. Natuurlijk is het fijn om verhalen te vertellen over hoe fijn en mooi, en opgewekt het verlichte leven is, maar ik mis mijn items over Eliaans zelfbeklag en Jobstijdingen, in de kerk en in de media.
Lekker uitschreeuwen naar het Opperwezen, met alle twijfel en boosheid. Vragen waar Hij blijft, of Hij denkt nog eens in te grijpen. Of hij je wel ziet staan, wel weet waar je mee bezig bent. Dit zijn dingen waar ik meer en meer mee bezig lijk te zijn. En ik merk dat vooral de muziek een goede manier is voor mij. Keihard meezingen met Violet Burning, The Spirit that Guides us, of This Beautiful Mess (sinds dit jaar door als People Get Ready). Geen zoete orgelklanken meer, geen keyboardopwekking. Leve de gitaar met distortion, de zwaarmoedige baslijnen, en de dwepende zang. Volume op tien, want we krijgen toch weer nieuwe trommelvliezen straks. De decibel als wierook op het altaar.
Toen ik buitenstond om de start en finish van de tweede wedstrijd te verslaan, merkte ik dat mijn contact met de studio, via de koptelefoon, niet goed was, waardoor ik geen idee had of mijn verslag wel goed doorkwam, laat staan of ik überhaupt wel in de uitzending zat.
Dit voorval deed mij denken aan mijn beperkte Godsbeeld. Ik heb vaak het idee dat ik op de verkeerde frequentie zit te praten, terwijl ik geen idee heb wat de 'man in de studio' doet met mijn gepraat, of het wel een beetje overkomt allemaal. Daarnaast zijn er natuurlijk nog de nodige stoorzenders op de uitzendlijn, wat mij betreft vooral veroorzaakt door het constante hemelbestormen van met name mijn handenzwaaiende, banierwuivende broeders en zusters. Natuurlijk is het fijn om verhalen te vertellen over hoe fijn en mooi, en opgewekt het verlichte leven is, maar ik mis mijn items over Eliaans zelfbeklag en Jobstijdingen, in de kerk en in de media.
Lekker uitschreeuwen naar het Opperwezen, met alle twijfel en boosheid. Vragen waar Hij blijft, of Hij denkt nog eens in te grijpen. Of hij je wel ziet staan, wel weet waar je mee bezig bent. Dit zijn dingen waar ik meer en meer mee bezig lijk te zijn. En ik merk dat vooral de muziek een goede manier is voor mij. Keihard meezingen met Violet Burning, The Spirit that Guides us, of This Beautiful Mess (sinds dit jaar door als People Get Ready). Geen zoete orgelklanken meer, geen keyboardopwekking. Leve de gitaar met distortion, de zwaarmoedige baslijnen, en de dwepende zang. Volume op tien, want we krijgen toch weer nieuwe trommelvliezen straks. De decibel als wierook op het altaar.
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
