Met grote voorzichtigheid tilde ze de rode envelop van de deurmat. Alsof er iets breekbaars in zat. Enveloppen lagen er wel vaker. Witte, grijze van de bank, soms een blauwe. Maar rood was bijzonder. Dat kwam maar zelden voor.
Ze bestudeerde de envelop grondig van voor en achter. Enkel haar naam en adres stonden in zwarte fineliner op de voorkant geschreven. Netjes en recht, zonder dat er ook maar een spoor te zien was van potloodlijntjes die later waren uitgegumd. Het handschrift kon ze niet plaatsen. Haar voorzichtigheid werd er in elk geval niet minder door.
Uit de keukenla haalde ze de zilveren brievenopener. Ooit gekregen toen mama er één vond in haar kerstpakket. Ze gebruikte eigenlijk nooit brievenopeners. Bankafschriften konden direct handmatig van hun envelop worden ontdaan, en witte enveloppen gingen ook wel open met iets dat voor handen was. Tandenstokers, een schaar, de huissleutel, een lepel, net wat binnen handbereik lag.
Deze envelop verdiende beter. Deze envelop verdiende een opening aan de bovenkant die zo recht was dat wanneer ze hem recht voor zich zou houden de envelop nog steeds dicht leek. Met chirurgische precisie sneed ze door het rode papier. Weldra zou ze weten wie achter het keurige handschrift zat. Wie al bewust twee dagen zijn rechterhand in zijn broekzak liet rusten zodat de zwarte vlekken op zijn vingers niet zouden opvallen.
Ze haalde een kaart uit de envelop tevoorschijn. Een eenvoudige kaart met een eenvoudige voorgedrukte tekst. Eenvoudig was goed. Geen onnodige kleffigheden zoals ik-hou-van-jou-tjes of overdadige kusjes. Geen loze altijd-samen-beloftes van iemand die zijn naam niet eens op een kaart vermeldde. Eenvoudig was lief. Hoewel ze de afzender niet kende voelde ze zich gewaardeerd.
Met dezelfde zwarte fineliner waren enkele zinnen onder de voorgedrukte tekst geschreven. Zinnen die haar zich bijzonder lieten voelen, zonder echt prijs te geven wat de afzender nu daadwerkelijk wilde. Zonder prijs te geven wie het was.
De rest van de dag bracht ze door op haar kamer. Ze bestudeerde oude liefdesbrieven en agenda’s in de hoop het handschrift te herkennen. Ze controleerde oude sms’jes en Hyves-krabbels op vergelijkbare schrijfstijlen. In gedachten streepte ze de onwaarschijnlijke verzenders door. Hij zou zich vroeg of laat een keer kenbaar moeten maken. Uit de precisie waarmee het handschrift op de lijnloze kaart was geschreven sprak dat de schrijver niet wilde dat zijn zinnen in stilte zouden sterven.
In zijn hoofd had hij al tig keren voor zich gezien hoe de ontvangster van zijn kaart zou reageren. Dit jaar niet. Dit jaar was hij niet naar de brievenbus gelopen, met een rode envelop veilig omhuld in een plastic zak tegen de neerslag. Dit jaar had hij gehoopt dat de vele uren die hij over de jaren heen had gestoken in het perfectioneren van zijn handschrift hem eens zouden antwoorden. Dat hij zich bijzonder kon voelen.
Hij staarde naar de deurmat. Naar het ongeadresseerde reclamedrukwerk dat her en der verspreid onder de voordeur lag. Er had een rode envelop tussen kunnen liggen. Ware het niet dat hij dat vandaag al zeker tien keer had gecontroleerd. Maar het kon nog. De dag was nog niet voorbij. Toch had hij het vermoeden dat er in zijn wijk na 22.00 uur geen post meer werd bezorgd…
Ze bestudeerde de envelop grondig van voor en achter. Enkel haar naam en adres stonden in zwarte fineliner op de voorkant geschreven. Netjes en recht, zonder dat er ook maar een spoor te zien was van potloodlijntjes die later waren uitgegumd. Het handschrift kon ze niet plaatsen. Haar voorzichtigheid werd er in elk geval niet minder door.
Uit de keukenla haalde ze de zilveren brievenopener. Ooit gekregen toen mama er één vond in haar kerstpakket. Ze gebruikte eigenlijk nooit brievenopeners. Bankafschriften konden direct handmatig van hun envelop worden ontdaan, en witte enveloppen gingen ook wel open met iets dat voor handen was. Tandenstokers, een schaar, de huissleutel, een lepel, net wat binnen handbereik lag.
Deze envelop verdiende beter. Deze envelop verdiende een opening aan de bovenkant die zo recht was dat wanneer ze hem recht voor zich zou houden de envelop nog steeds dicht leek. Met chirurgische precisie sneed ze door het rode papier. Weldra zou ze weten wie achter het keurige handschrift zat. Wie al bewust twee dagen zijn rechterhand in zijn broekzak liet rusten zodat de zwarte vlekken op zijn vingers niet zouden opvallen.
Ze haalde een kaart uit de envelop tevoorschijn. Een eenvoudige kaart met een eenvoudige voorgedrukte tekst. Eenvoudig was goed. Geen onnodige kleffigheden zoals ik-hou-van-jou-tjes of overdadige kusjes. Geen loze altijd-samen-beloftes van iemand die zijn naam niet eens op een kaart vermeldde. Eenvoudig was lief. Hoewel ze de afzender niet kende voelde ze zich gewaardeerd.
Met dezelfde zwarte fineliner waren enkele zinnen onder de voorgedrukte tekst geschreven. Zinnen die haar zich bijzonder lieten voelen, zonder echt prijs te geven wat de afzender nu daadwerkelijk wilde. Zonder prijs te geven wie het was.
De rest van de dag bracht ze door op haar kamer. Ze bestudeerde oude liefdesbrieven en agenda’s in de hoop het handschrift te herkennen. Ze controleerde oude sms’jes en Hyves-krabbels op vergelijkbare schrijfstijlen. In gedachten streepte ze de onwaarschijnlijke verzenders door. Hij zou zich vroeg of laat een keer kenbaar moeten maken. Uit de precisie waarmee het handschrift op de lijnloze kaart was geschreven sprak dat de schrijver niet wilde dat zijn zinnen in stilte zouden sterven.
In zijn hoofd had hij al tig keren voor zich gezien hoe de ontvangster van zijn kaart zou reageren. Dit jaar niet. Dit jaar was hij niet naar de brievenbus gelopen, met een rode envelop veilig omhuld in een plastic zak tegen de neerslag. Dit jaar had hij gehoopt dat de vele uren die hij over de jaren heen had gestoken in het perfectioneren van zijn handschrift hem eens zouden antwoorden. Dat hij zich bijzonder kon voelen.
Hij staarde naar de deurmat. Naar het ongeadresseerde reclamedrukwerk dat her en der verspreid onder de voordeur lag. Er had een rode envelop tussen kunnen liggen. Ware het niet dat hij dat vandaag al zeker tien keer had gecontroleerd. Maar het kon nog. De dag was nog niet voorbij. Toch had hij het vermoeden dat er in zijn wijk na 22.00 uur geen post meer werd bezorgd…
Log in om te reageren.
