,,Vandaag is er een gratis kop soep af te halen in de kantine’’, stond er te lezen op een poster in het trappenhuis. Nu ben ik standaard al uitgerust met twee zakjes Cup-a-Soup in mijn binnenzak, maar ach, gratis was natuurlijk niet verkeerd. Daarbij vond ik iets anders dan champignon en kerrie ook wel lekker.
Naast de grote letters die GRATIS aangaven stond een zieligkijkend hongernegertje. Zo’n clichéfoto. Blauw afgeraffeld t-shirt, sandaaltjes, witte vuilniszak ernaast, vliegjes in het gezicht. Best overtuigend, ik was wel benieuwd naar zijn visagist. De soep werd verstrekt in het kader van de Wereldvoedseldag. Onder het mom van, iedereen heeft recht op eten, of zoiets.
De logica van iedereen eten, door vadsige kantoormensen van een gratis kop soep te voorzien ontging me een beetje, maar werd me al gauw duidelijk. Naast het tafeltje waar de soep werd opgediend stond een levensgrote bordkartonnen versie van de posterfoto. Tot in detail waren de vliegjes te zien. Zo uit het hart van een urinoir gerukt en in het gezicht van het verder redelijk gezond ogende jongetje geplakt.
De bedoeling was om in ruil voor de dampende tomatensoep met echte balletjes een donatie achter te laten in de daarvoor bestemde brievenbus. Ik draaide me om in de mensenstroom die me toch al deed denken aan een wachtrij voor een Russische gaarkeuken en besloot me toch maar te wenden tot mijn Cup-a-Soup. Ik voelde me er nog bijna schuldig om, terwijl ik iets dat gratis werd weggegeven had afgeslagen.
Starend in mijn croutons maakte de schaamte plaats voor frustratie. Waarom kon er vandaag de dag niet gewoon eens iets gratis worden weggegeven? Gewoon, hier, een kop soep, zonder dat er twee zielige bruine oogjes vanuit een hoekje het eten uit je mond staan te kijken omdat je geen kleingeld in een bus wilt deponeren.
Gek eigenlijk dat donateurs werven een hels karwei is, terwijl heel Nederland massaal geeft als Haïti in het nieuws is, of er ergens een glazen huis staat. Als je er een plaatje voor kunt aanvragen. Als de helft van je inleg ook nog kans geeft op een mooie geldprijs. Als er gratis soep wordt uitgedeeld. Of als je minimaal eenzelfde cadeautje terugkrijgt. Gul. Sinds wanneer is geven afhankelijk geworden van wat je ervoor terugkrijgt?
Zelf ben ik nog van het principe dat wanneer ik een vriend een tientje leen, ik niet elke week aan de telefoon hang of ik het wel terugkrijg. Een zwerver moet zelf maar weten of hij met mijn vier euro naar de nachtopvang gaat..
Maar zelfs bij mij sluipt het binnen. Wanneer ik investeer in een date, de drankjes betaal, dan verwacht ik toch minimaal een vervolgafspraak. Terwijl ik ook kan denken, het was een leuke avond, anders had ik dit ongetwijfeld met vrienden in de kroeg weggedronken. Het begint al op de basisschool. Als ik niet op jouw feestje mag komen dan nodig ik jou ook niet uit.
Laten we het dit jaar gewoon eens anders doen. Denk uit jezelf eens, ach ik heb twintig euro over, laat ik het eens naar Amnesty overmaken. Koop zomaar een drankje voor iemand. Geef een mooi verjaardagscadeau, zonder bijbedoelingen. Steun niet alleen Haïti maar ook landen die niet zoveel in het nieuws komen. Gaat het nu in Eritrea ineens zoveel beter omdat we er nooit meer wat over horen?
Laat je rechterhand dit jaar eens niet weten wat je linker doet. Meestal heeft die het al druk genoeg met het vasthouden van een overvolle boodschappentas of een duur mobieltje, immers…
Naast de grote letters die GRATIS aangaven stond een zieligkijkend hongernegertje. Zo’n clichéfoto. Blauw afgeraffeld t-shirt, sandaaltjes, witte vuilniszak ernaast, vliegjes in het gezicht. Best overtuigend, ik was wel benieuwd naar zijn visagist. De soep werd verstrekt in het kader van de Wereldvoedseldag. Onder het mom van, iedereen heeft recht op eten, of zoiets.
De logica van iedereen eten, door vadsige kantoormensen van een gratis kop soep te voorzien ontging me een beetje, maar werd me al gauw duidelijk. Naast het tafeltje waar de soep werd opgediend stond een levensgrote bordkartonnen versie van de posterfoto. Tot in detail waren de vliegjes te zien. Zo uit het hart van een urinoir gerukt en in het gezicht van het verder redelijk gezond ogende jongetje geplakt.
De bedoeling was om in ruil voor de dampende tomatensoep met echte balletjes een donatie achter te laten in de daarvoor bestemde brievenbus. Ik draaide me om in de mensenstroom die me toch al deed denken aan een wachtrij voor een Russische gaarkeuken en besloot me toch maar te wenden tot mijn Cup-a-Soup. Ik voelde me er nog bijna schuldig om, terwijl ik iets dat gratis werd weggegeven had afgeslagen.
Starend in mijn croutons maakte de schaamte plaats voor frustratie. Waarom kon er vandaag de dag niet gewoon eens iets gratis worden weggegeven? Gewoon, hier, een kop soep, zonder dat er twee zielige bruine oogjes vanuit een hoekje het eten uit je mond staan te kijken omdat je geen kleingeld in een bus wilt deponeren.
Gek eigenlijk dat donateurs werven een hels karwei is, terwijl heel Nederland massaal geeft als Haïti in het nieuws is, of er ergens een glazen huis staat. Als je er een plaatje voor kunt aanvragen. Als de helft van je inleg ook nog kans geeft op een mooie geldprijs. Als er gratis soep wordt uitgedeeld. Of als je minimaal eenzelfde cadeautje terugkrijgt. Gul. Sinds wanneer is geven afhankelijk geworden van wat je ervoor terugkrijgt?
Zelf ben ik nog van het principe dat wanneer ik een vriend een tientje leen, ik niet elke week aan de telefoon hang of ik het wel terugkrijg. Een zwerver moet zelf maar weten of hij met mijn vier euro naar de nachtopvang gaat..
Maar zelfs bij mij sluipt het binnen. Wanneer ik investeer in een date, de drankjes betaal, dan verwacht ik toch minimaal een vervolgafspraak. Terwijl ik ook kan denken, het was een leuke avond, anders had ik dit ongetwijfeld met vrienden in de kroeg weggedronken. Het begint al op de basisschool. Als ik niet op jouw feestje mag komen dan nodig ik jou ook niet uit.
Laten we het dit jaar gewoon eens anders doen. Denk uit jezelf eens, ach ik heb twintig euro over, laat ik het eens naar Amnesty overmaken. Koop zomaar een drankje voor iemand. Geef een mooi verjaardagscadeau, zonder bijbedoelingen. Steun niet alleen Haïti maar ook landen die niet zoveel in het nieuws komen. Gaat het nu in Eritrea ineens zoveel beter omdat we er nooit meer wat over horen?
Laat je rechterhand dit jaar eens niet weten wat je linker doet. Meestal heeft die het al druk genoeg met het vasthouden van een overvolle boodschappentas of een duur mobieltje, immers…
Log in om te reageren.
