Altijd Samen

Het is er ingeslopen. Soms ben ik zo bang dat de auto nog voor ons huis staat, dit terwijl je eigenlijk aan het werk bent. Dat ik de sleutel in het slot steek en jou op het koude laminaat zie liggen. Gewoon omdat je hart het begaf of omdat je raar viel terwijl je de was ophing. Dat mijn angstbeeld ooit eens waarheid wordt als ik me de door de miezerregen worstel en ik onze vervuilde witte auto zie staan en de lichten opvallend branden in ons huis. Dat ik eigenlijk niet naar binnen durf omdat ik het eigenlijk al weet. Ik niet nog meer kan verliezen. Jullie allebei niet missen kan.

Het is er bij jou ingeslopen. Jij bent soms zo bang dat ik niet terug kom van mijn werk. Dat ik met een blonde vrouw in een hotel in Parijs zit. Of met iemand met rood of gitzwart haar. In ieder geval jong en zo anders. Volgens jou kijken ze op sommige dagen allemaal naar mij en kijk ik nog hongeriger terug. Je kent me soms zo goed, maar nooit Parijs en nooit een hotel. Nee, liever jij vrijend met onze toekomstige op de bank.

Maar jij gaat niet dood. Dat doen alleen oude mensen en heel soms kinderen. Alleen dan heel soms. En ik vertrek niet. Ik kijk wel, maar zal nooit vertrekken. Of zoals jij zei: "Jij komt altijd weer terug". En zo is het. Je kent me soms zo goed. Zullen we vanavond onze spookbeelden overboord gooien? Zullen we dat doen? Elkaar omarmen en nooit meer loslaten?

Dan beginnen we morgen weer met twijfelen.