Beste redactie,
Mijn vrouw leest uw bladen met genoegen. Of beter gezegd, mijn vrouw vreet ze op om ze daarna te herkauwen. De inhoud van uw blad is herkenbaar en werkt verhelderend. Zelfs zo verhelderend dat we geregeld de tips die in uw blad staan toepassen in de breekbare opvoeding van onze pasgeboren zoon Seb (geboortedatum 06-04-0
.
Wij jonge ouders -vader zevenentwintig en moeder eveneens zevenentwintig jaar- hebben advies nodig. En dan het liefst advies dat ook meteen werkt. Wij zijn jong en een tikkeltje ongeduldig en dan werkt een eeuwig durend opvoedkundig stappenplan niet echt. En als het wel werkt dan is dat op onze zenuwen.
Enfin, tips krijgen we genoeg van de opa's en oma's, maar ook zeker zoals gezegd van de inhoud van uw blad. Het is niet zozeer een leidraad in ons dagelijks leven, maar meer een duwtje in de goede richting. Maar toch, als ik uw blad lees dan mis ik toch wat. Namelijk een leuke verhalende column van een jonge vader die met vallen en opstaan, zo u wenst meer vallen dan opstaan, zijn zoon probeert op te voeden en liefde te geven. En daarbij probeert zijn vrouw niet te vergeten. Dat is lastig en dat weet u als geen ander, maar als vaders volgende keer al bladerend een column van een jonge vader tegenkomen met dezelfde problemen dan werkt dat verhelderend. Het verhaal wordt herkend en dat schept een band. Met u, met mij en met uw blad. Die herkenbaarheid leidt weer tot een leidraad voor vaders in deze fase van hun leven. Let wel, ik probeer geen opvoedgoeroe te zijn, nee, juist mijn menselijk falen kan uw blad verrijken.
Mijn vraag aan uw redactie is de volgende: Wilt u mij een kans geven mijn leven weer te geven in een verhalende column? Een leven dat zich afspeelt rondom het aankleedkussen, de box en de avonturen al wandelend met kinderwagen in de stad. Niet zozeer ten gunste van mijn ego, maar meer voor al die vaders die per stom toeval uw blad op een zonnige zondagmiddag ter hand nemen.
Ik weet dat het enorm brutaal is zo het woord te nemen en u te schrijven, maar ik kan niet anders.
Met vriendelijke groet,
Jos de Jager
Mijn vrouw leest uw bladen met genoegen. Of beter gezegd, mijn vrouw vreet ze op om ze daarna te herkauwen. De inhoud van uw blad is herkenbaar en werkt verhelderend. Zelfs zo verhelderend dat we geregeld de tips die in uw blad staan toepassen in de breekbare opvoeding van onze pasgeboren zoon Seb (geboortedatum 06-04-0
. Wij jonge ouders -vader zevenentwintig en moeder eveneens zevenentwintig jaar- hebben advies nodig. En dan het liefst advies dat ook meteen werkt. Wij zijn jong en een tikkeltje ongeduldig en dan werkt een eeuwig durend opvoedkundig stappenplan niet echt. En als het wel werkt dan is dat op onze zenuwen.
Enfin, tips krijgen we genoeg van de opa's en oma's, maar ook zeker zoals gezegd van de inhoud van uw blad. Het is niet zozeer een leidraad in ons dagelijks leven, maar meer een duwtje in de goede richting. Maar toch, als ik uw blad lees dan mis ik toch wat. Namelijk een leuke verhalende column van een jonge vader die met vallen en opstaan, zo u wenst meer vallen dan opstaan, zijn zoon probeert op te voeden en liefde te geven. En daarbij probeert zijn vrouw niet te vergeten. Dat is lastig en dat weet u als geen ander, maar als vaders volgende keer al bladerend een column van een jonge vader tegenkomen met dezelfde problemen dan werkt dat verhelderend. Het verhaal wordt herkend en dat schept een band. Met u, met mij en met uw blad. Die herkenbaarheid leidt weer tot een leidraad voor vaders in deze fase van hun leven. Let wel, ik probeer geen opvoedgoeroe te zijn, nee, juist mijn menselijk falen kan uw blad verrijken.
Mijn vraag aan uw redactie is de volgende: Wilt u mij een kans geven mijn leven weer te geven in een verhalende column? Een leven dat zich afspeelt rondom het aankleedkussen, de box en de avonturen al wandelend met kinderwagen in de stad. Niet zozeer ten gunste van mijn ego, maar meer voor al die vaders die per stom toeval uw blad op een zonnige zondagmiddag ter hand nemen.
Ik weet dat het enorm brutaal is zo het woord te nemen en u te schrijven, maar ik kan niet anders.
Met vriendelijke groet,
Jos de Jager
Log in om te reageren.
