Tikkend, tikt de tijd op de klok weg. Nog een paar minuten te gaan en dan is het afgelopen… Het moment waar ik altijd weer naar uitkijk… Iets wat zwaar is, terwijl het ook iedere keer weer meevalt…
Naast mij zit die man, op een stoel. Iedere keer stelt hij een vraag. Een vraag vanwege een door mij gegeven antwoord. Een vraag die mij dichter bij mezelf moet brengen. Een vraag waarover ik moet nadenken en eerlijk op mag antwoorden. Het is niet een kwestie van moeten, het is eerder een kwestie van mogen. Toch probeer ik iedere keer bij mezelf te rade te gaan, om zo het eerlijke antwoord te vinden.
Zo nu en dan staat het zweet op mijn voorhoofd, wijzen de korte, lichtgekleurde haartjes op mijn armen omhoog. Kippenvel, het enige woord waarmee dit benoemd kan worden. De emoties kroppen zich op. Net op het moment dat hij die ene vraag stelt. Ik lijk mijn oren te sluiten. Het geluid van zijn stem galmt door de kamer. De man die dit werk al jaren doet is een expert in zijn vakgebied. Een expert in het kennen van mensen om op die manier diegenen te helpen die dit het hardst nodig hebben…
Wanneer we 2009, nee, zelfs bijna 2010 jaar geleden kijken, dan zien we hoe Jezus hielp in de maatschappij. Hij was anders. Anders dan alle anderen. Maar toch, toch was hij hetzelfde als iedereen. Jezus was namelijk als mens op de aarde gekomen, om vervolgens te sterven aan het kruis en later weer op te staan uit de dood. Waarin is Jezus dan gelijk aan de mens? Dit is een moeilijke vraag, het is iets moeilijks om dit te kunnen verklaren, omdat wij Jezus niet met onze eigen ogen hebben gezien…
Zo sprak ik een aantal maanden geleden met een collega die het geloof ‘een
beetje verloren had’. Deze getinte man vertelde mij dat hij het verhaal van het kruis een beetje apart vond. Hij vertelde mij dat het eigenlijk raar was dat Jezus, die aan het kruis ‘hangt’, blank is. Wie zegt dat Hij blank is? Wie zegt dat Hij er zo uitziet? Eigenlijk is Hij afgebeeld naar het idee van de mens…
Dit is eindelijk het idee van ‘een passend iets’. Doordat ook ik, Jezus als blanke man aan het kruis zie hangen, denk ik dat Hij er zo uitziet. Maar wie zegt dat ik gelijk heb? Het is daarbij iets menselijks om mijn eigen denkbeelden te volgen, want dat is immers zo makkelijk. Zo zijn er ook mensen die door mij als ‘een passend niets’ worden aangewezen. Hierdoor heb ik eigenlijk meteen al een oordeel klaar, terwijl die bijna nooit op werkelijke feiten is gebaseerd.
Eigenlijk zou ik de mens door de ogen van God moeten gaan bekijken. Want dan zie ik wat er werkelijk toe doet. Ineens verandert de mens, van ‘een passend niets’ tot ‘een passend iets’.
Zo, op die manier, kan ik ook naar mijzelf leren kijken. Kijken, op de manier hoe God naar mij kijkt. Vanaf dat moment kan ik mijn eigen denkbeelden loslaten en mijn eigen angsten onder ogen leren zien, en zo, een antwoord geven op de vraag van de psychiater die naast mij zit…
Naast mij zit die man, op een stoel. Iedere keer stelt hij een vraag. Een vraag vanwege een door mij gegeven antwoord. Een vraag die mij dichter bij mezelf moet brengen. Een vraag waarover ik moet nadenken en eerlijk op mag antwoorden. Het is niet een kwestie van moeten, het is eerder een kwestie van mogen. Toch probeer ik iedere keer bij mezelf te rade te gaan, om zo het eerlijke antwoord te vinden.
Zo nu en dan staat het zweet op mijn voorhoofd, wijzen de korte, lichtgekleurde haartjes op mijn armen omhoog. Kippenvel, het enige woord waarmee dit benoemd kan worden. De emoties kroppen zich op. Net op het moment dat hij die ene vraag stelt. Ik lijk mijn oren te sluiten. Het geluid van zijn stem galmt door de kamer. De man die dit werk al jaren doet is een expert in zijn vakgebied. Een expert in het kennen van mensen om op die manier diegenen te helpen die dit het hardst nodig hebben…
Wanneer we 2009, nee, zelfs bijna 2010 jaar geleden kijken, dan zien we hoe Jezus hielp in de maatschappij. Hij was anders. Anders dan alle anderen. Maar toch, toch was hij hetzelfde als iedereen. Jezus was namelijk als mens op de aarde gekomen, om vervolgens te sterven aan het kruis en later weer op te staan uit de dood. Waarin is Jezus dan gelijk aan de mens? Dit is een moeilijke vraag, het is iets moeilijks om dit te kunnen verklaren, omdat wij Jezus niet met onze eigen ogen hebben gezien…
Zo sprak ik een aantal maanden geleden met een collega die het geloof ‘een
beetje verloren had’. Deze getinte man vertelde mij dat hij het verhaal van het kruis een beetje apart vond. Hij vertelde mij dat het eigenlijk raar was dat Jezus, die aan het kruis ‘hangt’, blank is. Wie zegt dat Hij blank is? Wie zegt dat Hij er zo uitziet? Eigenlijk is Hij afgebeeld naar het idee van de mens…
Dit is eindelijk het idee van ‘een passend iets’. Doordat ook ik, Jezus als blanke man aan het kruis zie hangen, denk ik dat Hij er zo uitziet. Maar wie zegt dat ik gelijk heb? Het is daarbij iets menselijks om mijn eigen denkbeelden te volgen, want dat is immers zo makkelijk. Zo zijn er ook mensen die door mij als ‘een passend niets’ worden aangewezen. Hierdoor heb ik eigenlijk meteen al een oordeel klaar, terwijl die bijna nooit op werkelijke feiten is gebaseerd.
Eigenlijk zou ik de mens door de ogen van God moeten gaan bekijken. Want dan zie ik wat er werkelijk toe doet. Ineens verandert de mens, van ‘een passend niets’ tot ‘een passend iets’.
Zo, op die manier, kan ik ook naar mijzelf leren kijken. Kijken, op de manier hoe God naar mij kijkt. Vanaf dat moment kan ik mijn eigen denkbeelden loslaten en mijn eigen angsten onder ogen leren zien, en zo, een antwoord geven op de vraag van de psychiater die naast mij zit…
Log in om te reageren.
