“Kom op! Bel nou!”, roep ik naar mijn mobieltje. Maar die blijft heel, heel stil. Zelfs ’t plastic muisje dat eraan hangt geeft geen kik. Waarom belt hij nu niet? Hij zei ‘t toch zelf: “We moeten absoluut iets afspreken”? En ik heb ook nog eens op z’n voicemail ingesproken! Maar nu zit ik al twee dagen te wachten op z’n telefoontje… Waarom belt hij nou niet?
En dat terwijl ik zo over m’n oren verliefd op ‘m ben. Alles aan ‘m is leuk: z’n lichtblauwe ogen zijn leuk; het enthousiasme waarmee hij me altijd op de wang zoent is leuk; het littekentje bij zijn bovenlip is leuk …Jaha, kap maar. Alles is leuk. Behalve dat hij niet belt.
Boehoe…Kennelijk vindt hij mij gewoon niet zo leuk als andersom. Gefrustreerd gooi ik m’n mobieltje op m’n bed. Plof. Dan schiet me te binnen wat ik altijd tegen mijn beste vriendin zeg als zij in zo’n situatie zit. Als hij geen contact zoekt, dan heeft hij gewoon domme pech. Dan mist hij gewoon een superkans. Een kans nog kleiner dan de staatsloterij, om een heel leuk iemand te leren kennen.
Dus. Ik ga niet op hem zitten wachten. Da’s zo desperate en wanhopig. En wanhopig is fout. Da’s doen alsof je een heeeeeel klein, heeeeeel zielig vogeltje bent die uit het nest gevallen is en heel zielig piept, totdat iemand ’t optilt. (Met schattuge grote oogjes, dat wel.) Nee, ik ga gewoon iets leuks doen, denk ik, terwijl ik de deur uitloop. Ik heb dat feestje vanavond, en ga morgen met een vriendin uit eten. Hij krijgt geen milliseconde van m’n gedachten. Of hij nu belt of niet…dat is me om ’t even, dat maakt me niks uit.
Dus ik ga naar het feestje. Ha leuk, een verjaardagsfeestje! Behalve dat blijkt dat alle andere gasten, net zoals de jarige, bij de vakgroep Statistiek werken. Oh griebelse gruwel! Na 1 minuut heeft iedereen het al over MANOVA, ANOVA, de Kruskal-Wallistoets, de Kolmogorov-Smirnovtoets. Dat klinkt mij allemaal zeer Russisch in de oren, en het had net zo goed Russisch kunnen wezen, want ik snap er geen hout of fluit van. Al snel voelt het alsof ik weer in een college zit. Probeer me niet te vervelen, maar ’t is zo saaaaaaaaai…
Dan drijven m’n gedachten natuurlijk weer af. Wat zou hij nou aan het doen zijn? Waar zou hij nu aan denken?
Blech, ik kan het niet eens, doen alsof hij me niks kan schelen…
Kom op! Bel nou!
En dat terwijl ik zo over m’n oren verliefd op ‘m ben. Alles aan ‘m is leuk: z’n lichtblauwe ogen zijn leuk; het enthousiasme waarmee hij me altijd op de wang zoent is leuk; het littekentje bij zijn bovenlip is leuk …Jaha, kap maar. Alles is leuk. Behalve dat hij niet belt.
Boehoe…Kennelijk vindt hij mij gewoon niet zo leuk als andersom. Gefrustreerd gooi ik m’n mobieltje op m’n bed. Plof. Dan schiet me te binnen wat ik altijd tegen mijn beste vriendin zeg als zij in zo’n situatie zit. Als hij geen contact zoekt, dan heeft hij gewoon domme pech. Dan mist hij gewoon een superkans. Een kans nog kleiner dan de staatsloterij, om een heel leuk iemand te leren kennen.
Dus. Ik ga niet op hem zitten wachten. Da’s zo desperate en wanhopig. En wanhopig is fout. Da’s doen alsof je een heeeeeel klein, heeeeeel zielig vogeltje bent die uit het nest gevallen is en heel zielig piept, totdat iemand ’t optilt. (Met schattuge grote oogjes, dat wel.) Nee, ik ga gewoon iets leuks doen, denk ik, terwijl ik de deur uitloop. Ik heb dat feestje vanavond, en ga morgen met een vriendin uit eten. Hij krijgt geen milliseconde van m’n gedachten. Of hij nu belt of niet…dat is me om ’t even, dat maakt me niks uit.
Dus ik ga naar het feestje. Ha leuk, een verjaardagsfeestje! Behalve dat blijkt dat alle andere gasten, net zoals de jarige, bij de vakgroep Statistiek werken. Oh griebelse gruwel! Na 1 minuut heeft iedereen het al over MANOVA, ANOVA, de Kruskal-Wallistoets, de Kolmogorov-Smirnovtoets. Dat klinkt mij allemaal zeer Russisch in de oren, en het had net zo goed Russisch kunnen wezen, want ik snap er geen hout of fluit van. Al snel voelt het alsof ik weer in een college zit. Probeer me niet te vervelen, maar ’t is zo saaaaaaaaai…
Dan drijven m’n gedachten natuurlijk weer af. Wat zou hij nou aan het doen zijn? Waar zou hij nu aan denken?
Blech, ik kan het niet eens, doen alsof hij me niks kan schelen…
Kom op! Bel nou!
Log in om te reageren.
. (helaas
)
