We zaten hand in hand aan het water. Terwijl de zon oranje glinsteringen wierp op de kabbelende golfjes van de IJssel. De uiterwaarden waren rustig. We zwegen. Hier op deze plek, op dit moment zouden we de tijd kunnen stopzetten. De rust en de schittering van de avondgloed gaven onze diepste zinnenroerselen de vrije loop. Jij dacht waarschijnlijk aan ons. Hoe het was gelopen. Hoe het nu verder zou gaan. Hoeveel dit moment voor je betekende. Enkel wij tweeën. Ik niet, ik dacht aan voetbal.
Het Griekse restaurant oogde gezellig. Het vale licht van het kaarsje op tafel gaf het witte borstbeeld tegen de muur een mystieke aanblik. Het etablissement stond er vol mee. Ze leken me meer Romeins. Maar ach, het paste wel bij de inrichting, die verder vooral uit neppilaren en geschilderde zeegezichten bestond. Jij dacht hardop. Over kinderen krijgen, trouwen, hoe lekker de gyros wel niet was en dat je die zo nooit in de supermarkt zou kunnen kopen. Ik niet, ik dacht aan voetbal.
Je vroeg of de tv wat zachter kon. Eindelijk waren we eens een avond samen thuis, zonder afspraakjes met vrienden, sporten of overwerk. We hadden al een tijdje niet gepraat en dat moesten we toch eens wat vaker doen, vond je. Dat je daar uitgerekend een woensdagavond om negen uur voor moest uitkiezen deerde je niet. Je vroeg wat ik vond van je nieuwe jurkje. Of ik al wist wat we van het weekend zouden gaan doen. Of alles voor de vakantie al geregeld was. Ik staarde naar bewegende mannetjes op een groene achtergrond, en dacht aan voetbal.
We kregen gratis kaartjes voor Nederland-Engeland. Jij wilde wel eens weten hoe dat was, zo’n voetbalwedstrijd. Wat mij daar nou zo in interesseerde. Om sfeer te proeven gingen we nog even het centrum in. Niet veel later stonden we in de Damstraat een patatje te eten. Jij een flinke puntzak, ik een nog veel flinkere. Verdiept in de schoonheid die een flinke klodder mayonaise op goed gebakken Vlaamse friet kan bieden, ontging ons enigszins dat aan weerzijden van ons ME-units de straat barricadeerden. Een beetje geschrokken stapte je opzij toen een politieman te paard voorbij galoppeerde en mensen sommeerde aan de zijkant te gaan staan.
We zaten ingesloten. Aan de ene kant een cordon met knuppels, schilden en honden, aan de andere kant een levende muur van forse donkerbruine paarden, met daarop eveneens flink uitgeruste ordebewakers. De linie met de honden rukte op, en steeds verder bij elkaar gedrongen op dat kleine stukje Amsterdam begon de situatie toch een beetje dreigend over te komen. Een man die probeerde weg te rennen werd hardhandig door drie ME’ers tegen de grond gewerkt. Een stap opzij was de directe aanleiding van een agent om z’n schild vooruit te steken. Ik dacht aan de honden, die getraind waren op uitschakelen van mensen, die bijten en niet meer loslaten. Aan traangas en knuppelgeweld. Jij niet. Jij verlangde naar het stadion. Voor het eerst dacht jij aan voetbal. En daar, op dat kleine stukje Amsterdam, tussen de oprukkende ME en de agressieve voetbalsupporters, voelde ik me heel even gelukkig. Heel even…
Het Griekse restaurant oogde gezellig. Het vale licht van het kaarsje op tafel gaf het witte borstbeeld tegen de muur een mystieke aanblik. Het etablissement stond er vol mee. Ze leken me meer Romeins. Maar ach, het paste wel bij de inrichting, die verder vooral uit neppilaren en geschilderde zeegezichten bestond. Jij dacht hardop. Over kinderen krijgen, trouwen, hoe lekker de gyros wel niet was en dat je die zo nooit in de supermarkt zou kunnen kopen. Ik niet, ik dacht aan voetbal.
Je vroeg of de tv wat zachter kon. Eindelijk waren we eens een avond samen thuis, zonder afspraakjes met vrienden, sporten of overwerk. We hadden al een tijdje niet gepraat en dat moesten we toch eens wat vaker doen, vond je. Dat je daar uitgerekend een woensdagavond om negen uur voor moest uitkiezen deerde je niet. Je vroeg wat ik vond van je nieuwe jurkje. Of ik al wist wat we van het weekend zouden gaan doen. Of alles voor de vakantie al geregeld was. Ik staarde naar bewegende mannetjes op een groene achtergrond, en dacht aan voetbal.
We kregen gratis kaartjes voor Nederland-Engeland. Jij wilde wel eens weten hoe dat was, zo’n voetbalwedstrijd. Wat mij daar nou zo in interesseerde. Om sfeer te proeven gingen we nog even het centrum in. Niet veel later stonden we in de Damstraat een patatje te eten. Jij een flinke puntzak, ik een nog veel flinkere. Verdiept in de schoonheid die een flinke klodder mayonaise op goed gebakken Vlaamse friet kan bieden, ontging ons enigszins dat aan weerzijden van ons ME-units de straat barricadeerden. Een beetje geschrokken stapte je opzij toen een politieman te paard voorbij galoppeerde en mensen sommeerde aan de zijkant te gaan staan.
We zaten ingesloten. Aan de ene kant een cordon met knuppels, schilden en honden, aan de andere kant een levende muur van forse donkerbruine paarden, met daarop eveneens flink uitgeruste ordebewakers. De linie met de honden rukte op, en steeds verder bij elkaar gedrongen op dat kleine stukje Amsterdam begon de situatie toch een beetje dreigend over te komen. Een man die probeerde weg te rennen werd hardhandig door drie ME’ers tegen de grond gewerkt. Een stap opzij was de directe aanleiding van een agent om z’n schild vooruit te steken. Ik dacht aan de honden, die getraind waren op uitschakelen van mensen, die bijten en niet meer loslaten. Aan traangas en knuppelgeweld. Jij niet. Jij verlangde naar het stadion. Voor het eerst dacht jij aan voetbal. En daar, op dat kleine stukje Amsterdam, tussen de oprukkende ME en de agressieve voetbalsupporters, voelde ik me heel even gelukkig. Heel even…
Log in om te reageren.
