Als je de succesverhalen op FunkyFish.nl leest, denk je misschien: waarom zij wel en ik niet? Waarom vinden sommige mensen vrij snel een partner, terwijl anderen voortdurend achter het net lijken te vissen? Ary (50) en Nely (47) weten heel goed hoe dat voelt. Hieronder delen zij hun verhaal.
Soms is het leven bepaald geen rozengeur en maneschijn. Daar weten wij (Nely & Ary) alles van. Hoe hard je ook hoopt op een romantische happy end, telkens komt er een nieuwe plotwending en sta je, potverdriedubbeltjes-nog-an-toe, wéér met lege handen en een gebroken hart. Waarom? Tja, waarom?
Op mijn stalen ros had ik (Ary) al vele malen het lange rechte kanaal gevolgd waaraan Nely woonde. Stug voor me uit kijkend en niet-bevroedend dat mijn Hollandse schone zich ophield in een oude boerderij aan de overkant. Sterker nog: ik zag heel die boerderij niet eens, laat staan dat ik Nely in het vizier kreeg.
Nely stond weliswaar op de uitkijk, maar zij moet mij eveneens over het hoofd gezien hebben, de figuur die aan de andere kant als de spreekwoordelijke eenzame fietser met de wind tegen (altijd tegenwind!) onderweg was naar de onbereikbare horizon. Oh, die solitaire fietstochten waaraan geen einde leek te komen...
Twee zuchtende singles waren we, een voortreffelijke match, maar vooralsnog buiten elkaars bereik. De jaren gingen voorbij en onze rugzakjes werden voller en voller. Tegelijkertijd leek het alsof onze harten leger en leger werden, terwijl we soms bijna uit onze voegen barstten van verdriet en verlangen.
Waar sommigen elkaar als tieners ontmoeten op een club en op hun achttiende zeker weten dat ze samen oud willen worden, moeten anderen smartelijk op een levenspartner wachten tot ze de veertig ruim gepasseerd zijn. En daar is niks bijzonder leuks aan! Het is vreselijk saai. Alsof je de helft van je leven in een wachtkamer zit en jouw nummertje komt maar niet voorbij...
Niet dat we passief op de liefde zaten te wachten. In het pre-internet tijdperk plaatsten wij vol verwachting wervende en zacht poëtische contactadvertenties in landelijke dagbladen. Maar helaas, zij in het Reformatorisch Dagblad en ik in de Trouw/Volkskrant. We reageerden op SOLO-advertenties en ondernamen reizen maar ook daarbij kruisten onze wegen elkaar niet.
Ondertussen had onze zoektocht naar een partner ons naar FF gedreven. Nely keek voordat ze naar haar werk ging nog even bij de (niet meer zo) verse vis en klikte op mijn foto. Ik zag haar op mijn profiel verschijnen: geen haaibaai of gladde aal maar een sierlijke dolfijn. Een vrouw met troostrijke vormen en prachtig lang haar, die mij zachtjes deed wegdromen...
MIJN! dacht ik, maar zo gemakkelijk ging dat niet! Toen ik Nely fleste (in de goede zin des woords) en haar gratis goudvisdagen cadeau deed, moest zij net naar een conferentie in Verweggistan en hoorde ik dagenlang niks van haar, nada, noppes. Daarna vlogen de mails over en weer: diepe epistels, die gevoeld, overdacht en gewogen werden. Heftig!
Bij elk sms’je maakte Nely’s hart een vreugdesprongetje en moest ik van de weeromstuit naar het toilet rennen. We wilden elkaar dolgraag ontmoeten maar elke keer kwam er een kink in de kabel: ik werd ziek, zij moest plotseling een extra late dienst draaien, dat soort dingen. Maar driemaal is scheepsrecht en uiteindelijk ging ik toch dat kanaal over!
En daar, op die dijk met de voor Nely zo vertrouwde boerderij, viel alles op zijn plek. Nog diezelfde middag sloot ik Nely in mijn armen en nam De Liefde een aanvang. Zij drukte me bijna plat tegen haar zacht geurende lijf en de eerste kus, onwennig maar intens gemeend, was eindelijk een feit.
Aan het Lijden met een hoofdletter L was ten langen leste een einde gekomen! Daarna gebeurde er nog van alles: vele stormen moesten nog doorstaan worden, en stromen doorwaad, maar de bruggen hebben het gehouden en op een mooie dag zijn wij met elkaar getrouwd!
Soms is het leven bepaald geen rozengeur en maneschijn. Daar weten wij (Nely & Ary) alles van. Hoe hard je ook hoopt op een romantische happy end, telkens komt er een nieuwe plotwending en sta je, potverdriedubbeltjes-nog-an-toe, wéér met lege handen en een gebroken hart. Waarom? Tja, waarom?
Op mijn stalen ros had ik (Ary) al vele malen het lange rechte kanaal gevolgd waaraan Nely woonde. Stug voor me uit kijkend en niet-bevroedend dat mijn Hollandse schone zich ophield in een oude boerderij aan de overkant. Sterker nog: ik zag heel die boerderij niet eens, laat staan dat ik Nely in het vizier kreeg.
Nely stond weliswaar op de uitkijk, maar zij moet mij eveneens over het hoofd gezien hebben, de figuur die aan de andere kant als de spreekwoordelijke eenzame fietser met de wind tegen (altijd tegenwind!) onderweg was naar de onbereikbare horizon. Oh, die solitaire fietstochten waaraan geen einde leek te komen...
Twee zuchtende singles waren we, een voortreffelijke match, maar vooralsnog buiten elkaars bereik. De jaren gingen voorbij en onze rugzakjes werden voller en voller. Tegelijkertijd leek het alsof onze harten leger en leger werden, terwijl we soms bijna uit onze voegen barstten van verdriet en verlangen.
Waar sommigen elkaar als tieners ontmoeten op een club en op hun achttiende zeker weten dat ze samen oud willen worden, moeten anderen smartelijk op een levenspartner wachten tot ze de veertig ruim gepasseerd zijn. En daar is niks bijzonder leuks aan! Het is vreselijk saai. Alsof je de helft van je leven in een wachtkamer zit en jouw nummertje komt maar niet voorbij...
Niet dat we passief op de liefde zaten te wachten. In het pre-internet tijdperk plaatsten wij vol verwachting wervende en zacht poëtische contactadvertenties in landelijke dagbladen. Maar helaas, zij in het Reformatorisch Dagblad en ik in de Trouw/Volkskrant. We reageerden op SOLO-advertenties en ondernamen reizen maar ook daarbij kruisten onze wegen elkaar niet.
Ondertussen had onze zoektocht naar een partner ons naar FF gedreven. Nely keek voordat ze naar haar werk ging nog even bij de (niet meer zo) verse vis en klikte op mijn foto. Ik zag haar op mijn profiel verschijnen: geen haaibaai of gladde aal maar een sierlijke dolfijn. Een vrouw met troostrijke vormen en prachtig lang haar, die mij zachtjes deed wegdromen...
MIJN! dacht ik, maar zo gemakkelijk ging dat niet! Toen ik Nely fleste (in de goede zin des woords) en haar gratis goudvisdagen cadeau deed, moest zij net naar een conferentie in Verweggistan en hoorde ik dagenlang niks van haar, nada, noppes. Daarna vlogen de mails over en weer: diepe epistels, die gevoeld, overdacht en gewogen werden. Heftig!
Bij elk sms’je maakte Nely’s hart een vreugdesprongetje en moest ik van de weeromstuit naar het toilet rennen. We wilden elkaar dolgraag ontmoeten maar elke keer kwam er een kink in de kabel: ik werd ziek, zij moest plotseling een extra late dienst draaien, dat soort dingen. Maar driemaal is scheepsrecht en uiteindelijk ging ik toch dat kanaal over!
En daar, op die dijk met de voor Nely zo vertrouwde boerderij, viel alles op zijn plek. Nog diezelfde middag sloot ik Nely in mijn armen en nam De Liefde een aanvang. Zij drukte me bijna plat tegen haar zacht geurende lijf en de eerste kus, onwennig maar intens gemeend, was eindelijk een feit.
Aan het Lijden met een hoofdletter L was ten langen leste een einde gekomen! Daarna gebeurde er nog van alles: vele stormen moesten nog doorstaan worden, en stromen doorwaad, maar de bruggen hebben het gehouden en op een mooie dag zijn wij met elkaar getrouwd!
Log in om te reageren.
