Ik houd van mooie woorden en van schoonheid, in welke vorm dan ook. Ik houd ervan om nieuwe mensen te ontmoeten en om een door de zon verlichte lucht te zien kleuren. Ik houd van koffie uit een Bialetti met vers opgeschuimde melk. Of een rondje hardlopen in de uiterwaarden achter mijn huis. Vakantie aan zee, een goed boek op het balkon. 5000 Zwaluwen in de lucht of een last-minute naar een surprise-locatie. Je kent het wel.
Waar ik niet van houd, zoals vermoedelijk geldt voor het gros van de lezers, is pijn, gebrokenheid, futloosheid, gebrek aan hoop, of zelfs een hoop gebrek aan hoop. Helaas zijn er zoveel verrotheden in dit leven die de mooie dingen overschaduwen. Wat moet ik daarmee?
Weet ik veel. Eigenlijk wilde ik deze column schrijven over hoop en moed om de wereld te verbeteren en om leed te ledigen; iets waar ik over het algemeen echt wel in geloof. Maar ik weet het even niet. Ik voel die hoop in ieder geval nu even niet. Alle ellende hier op aarde moet door mensen, soms dus ook door mezelf, gedragen worden en de gedachte daaraan of het gevoel dat daarbij hoort, trek ik soms niet.
Mijn maatje in het verzorgingstehuis bijvoorbeeld. Zij heeft altijd pijn. Ze is 88 jaar en zo breekbaar als vaatwerk uit waar jij wilt dat het vandaan komt. Bijna altijd zit ze in haar stoel bij het raam, of ligt ze in haar bed omdat ze te ziek is om op te staan. Desondanks is ze nog steeds belangstellend naar mij en anderen. Of mijn zus die in een vluchtelingenkamp in Thailand heeft gewerkt. Al het leed dat ze daar gezien heeft, daar valt soms moeilijk mee te dealen. Vaak lees ik bewust niet de krant en kijk ik niet naar het journaal omdat het me overspoelt met zaken die zo groot zijn, dat ik ze moeilijk kan dragen.
Weet ik veel hoe ik hier mee om moet gaan?
Waar ik niet van houd, zoals vermoedelijk geldt voor het gros van de lezers, is pijn, gebrokenheid, futloosheid, gebrek aan hoop, of zelfs een hoop gebrek aan hoop. Helaas zijn er zoveel verrotheden in dit leven die de mooie dingen overschaduwen. Wat moet ik daarmee?
Weet ik veel. Eigenlijk wilde ik deze column schrijven over hoop en moed om de wereld te verbeteren en om leed te ledigen; iets waar ik over het algemeen echt wel in geloof. Maar ik weet het even niet. Ik voel die hoop in ieder geval nu even niet. Alle ellende hier op aarde moet door mensen, soms dus ook door mezelf, gedragen worden en de gedachte daaraan of het gevoel dat daarbij hoort, trek ik soms niet.
Mijn maatje in het verzorgingstehuis bijvoorbeeld. Zij heeft altijd pijn. Ze is 88 jaar en zo breekbaar als vaatwerk uit waar jij wilt dat het vandaan komt. Bijna altijd zit ze in haar stoel bij het raam, of ligt ze in haar bed omdat ze te ziek is om op te staan. Desondanks is ze nog steeds belangstellend naar mij en anderen. Of mijn zus die in een vluchtelingenkamp in Thailand heeft gewerkt. Al het leed dat ze daar gezien heeft, daar valt soms moeilijk mee te dealen. Vaak lees ik bewust niet de krant en kijk ik niet naar het journaal omdat het me overspoelt met zaken die zo groot zijn, dat ik ze moeilijk kan dragen.
Weet ik veel hoe ik hier mee om moet gaan?
Log in om te reageren.
