Het licht van de monitor verlicht de donkere ruimte. De muiscursor staat al enige tijd stil. Ik heb verteld wat mijn naam is, waar ik woon. Mijn telefoonnummer is niet verplicht, maar ik heb het er wel bij gedaan. Dan heb ik misschien sneller contact. Ik heb ook verteld wat ik van de ander verwacht, wat ik hoop, wat ik er in zie. Ik hoef alleen op "Verzenden" te drukken. Ik haper. Ik weet dat ik het moet doen. Het is onvermijdelijk. Maar ik twijfel. Waar stort ik me in als ik het wel doe? Wat als ik het niet doe? Wat als?
Het komt mij bekend voor. Angst om op "verzenden" te klikken, angst om de definitieve stap te zetten om een e-mail te sturen. Angst om flesjes te sturen op deze site. Angst voor de toekomst: wat als ik geen antwoord krijg? Wat als ik een afwijzend antwoord krijg? Wat als het antwoord leuk is, we samen kunnen afspreken, maar dat teleurstelt? Wat als ze een undercoverjournalist is en mij als onderzoeksobject heeft?
Ik geef het toe, ik heb bindingsangst. Ik hou graag al mijn opties open en ik leg mij het liefst nergens op vast. Zelfs als ik een date heb leg ik mij niet vast. Uit angst voor afwijzingen, ongemakkelijke stiltes en andere rampscenario's weet ik gelijk waar alle uitgangen van een pand zijn, hoe laat de eerstvolgende trein weggaat en heb ik voor elk scenario een Plan B. En een plan C.
Dit geldt niet alleen voor e-mails en flesjes. Met mijn verhuizing moet ik keuzes maken: hoe deel ik mijn kamers in, welke vloerbedekking neem ik, welke verzekeringen en elektriciteitscontracten ga ik aan? De rampscenario's zijn er niet minder om: als ik inga op een aanbieding van de energiemaatschappij, dat klinkt leuk, maar verkoop ik niet mijn ziel aan hun in de kleine lettertjes? Dat ik mijn energie moet opwekken door in een enorm hamsterrad te rennen? En wat als ik tapijt neem en ik blijk enorm statisch te zijn?
Ik weet het, ik zou beslissingen moeten nemen. Ik zou een Ongetemde Man moeten zijn die Bam!-zo!-beslissingen neemt. Maar ik word weerhouden door een storm van mogelijkheden. Als ik het een kies, verlies ik de andere keuzes. Ik wou dat ik een vriendin had die voor mij op die muisknop drukte, die mij tot beslissingen dreef, maar dat is in het geval van flesjes een kip-ei-omelet-verhaal.
Mijn monitor blijft me ongenadig verlichten en mijn muiscursor begint wortel te schieten. Nog steeds heb ik niet op “Verzenden” gedrukt. Mijn hand wordt zwaar. 5 centimeter boven je muis is geen handige houding. En in een onbewaakt moment – Klik. Het is volbracht. Ik heb mijn elektriciteitscontract aangevraagd. Ik kan het wel, beslissingen nemen, écht wel.
Het komt mij bekend voor. Angst om op "verzenden" te klikken, angst om de definitieve stap te zetten om een e-mail te sturen. Angst om flesjes te sturen op deze site. Angst voor de toekomst: wat als ik geen antwoord krijg? Wat als ik een afwijzend antwoord krijg? Wat als het antwoord leuk is, we samen kunnen afspreken, maar dat teleurstelt? Wat als ze een undercoverjournalist is en mij als onderzoeksobject heeft?
Ik geef het toe, ik heb bindingsangst. Ik hou graag al mijn opties open en ik leg mij het liefst nergens op vast. Zelfs als ik een date heb leg ik mij niet vast. Uit angst voor afwijzingen, ongemakkelijke stiltes en andere rampscenario's weet ik gelijk waar alle uitgangen van een pand zijn, hoe laat de eerstvolgende trein weggaat en heb ik voor elk scenario een Plan B. En een plan C.
Dit geldt niet alleen voor e-mails en flesjes. Met mijn verhuizing moet ik keuzes maken: hoe deel ik mijn kamers in, welke vloerbedekking neem ik, welke verzekeringen en elektriciteitscontracten ga ik aan? De rampscenario's zijn er niet minder om: als ik inga op een aanbieding van de energiemaatschappij, dat klinkt leuk, maar verkoop ik niet mijn ziel aan hun in de kleine lettertjes? Dat ik mijn energie moet opwekken door in een enorm hamsterrad te rennen? En wat als ik tapijt neem en ik blijk enorm statisch te zijn?
Ik weet het, ik zou beslissingen moeten nemen. Ik zou een Ongetemde Man moeten zijn die Bam!-zo!-beslissingen neemt. Maar ik word weerhouden door een storm van mogelijkheden. Als ik het een kies, verlies ik de andere keuzes. Ik wou dat ik een vriendin had die voor mij op die muisknop drukte, die mij tot beslissingen dreef, maar dat is in het geval van flesjes een kip-ei-omelet-verhaal.
Mijn monitor blijft me ongenadig verlichten en mijn muiscursor begint wortel te schieten. Nog steeds heb ik niet op “Verzenden” gedrukt. Mijn hand wordt zwaar. 5 centimeter boven je muis is geen handige houding. En in een onbewaakt moment – Klik. Het is volbracht. Ik heb mijn elektriciteitscontract aangevraagd. Ik kan het wel, beslissingen nemen, écht wel.
Log in om te reageren.
