Zo snel ik kan fiets ik de nieuwbouwwijk uit, het centrum door, helemaal tot aan het bos waaraan het dorp van mijn ouders grenst. Pfoe. Buiten adem stap ik van mijn fiets, en kijk uit over het dorp, waar ik een paar weekjes terug ben voor de zomervakantie. Van pure frustratie wil ik keihard roepen, maar ja, dat staat ook zo raar. Dus roep ik alleen maar in m’n hoofd:
“Hee dorp-van-m’n-ouders, dorp waar ik ben opgegroeid, eigenlijk vind ik je enorm stom!
Want, dorp, je bent niet zo’n superschattig, pittoresk Italiaans of Frans dorpje, met van die fijne blakendwitte kerkjes waar het zo lekker koel is in de zomer en met oude mannetjes die petanque spelen op pleintjes. Of beter nog, een echt Hollandsch (okee, of Friesch) boerendorpje waar iedereen elkaar kent, zodat het hele dorp een geboortekaartje krijgt wanneer er een kind geboren wordt. Zo’n soort dorp ben je niet, want daar ben je veel te groot voor, met je doolhof-achtige nieuwbouw met straatnamen als “Zeegras.” Je bent technisch gezien een dorp, dorp, maar kneuterig of gezellig ben je niet.
Maar ja, dorp, een stad ben je ook niet. Zelfs geen stadje. Dus hoelang ik ook rondfiets, een paar dingen zijn hier even zeldzaam als een eenhoorn: een goede Engelse boekhandel, een bioscoop, of zelfs maar een lekker schrijfcafé (met chai latte, waarbij ik uit het raam kan kijken naar leuke mensen). Gelukkig heb je nu eindelijk Professor Grunschnabel veganistisch ijs en al jaren lang een fijn wolwinkeltje. Maar toch… dus dorp, was je maar een echt dorp, en dus kneuterig en gezellig, of een echte stad, en dus cool. Niet zo net-niet. Want zo gauw ik hier ben, wil ik meteen weer weg….”
Zo sta ik als een oversized puber naar het dorp waar ik ben opgegroeid te staren, met een gefrustreerde kop. Net op het moment dat ik m’n tong uit wil steken naar de huizen, komt er een oud dametje uit de kerk van mijn vader voorbij fietsen. Ze woont al zo lang ik me kan herinneren hier. Ze stopt en vraagt “Hee Solveig, ben je weer terug uit Zweden?”
“Ja,” antwoord ik “voor een paar weekjes, voor de zomervakantie, in Augustus vlieg ik weer terug naar het Noorden.”
“Bijzonder hoor… ik ben wel heel benieuwd hoe je het daar hebt, kom je een keertje op de thee?”
Dat beloof ik natuurlijk. Terwijl ze verder fietst, denk ik,
“Okee dorp, je bent soms nogal net-niet, maar lieve mensen heb je gelukkig wel!”
“Hee dorp-van-m’n-ouders, dorp waar ik ben opgegroeid, eigenlijk vind ik je enorm stom!
Want, dorp, je bent niet zo’n superschattig, pittoresk Italiaans of Frans dorpje, met van die fijne blakendwitte kerkjes waar het zo lekker koel is in de zomer en met oude mannetjes die petanque spelen op pleintjes. Of beter nog, een echt Hollandsch (okee, of Friesch) boerendorpje waar iedereen elkaar kent, zodat het hele dorp een geboortekaartje krijgt wanneer er een kind geboren wordt. Zo’n soort dorp ben je niet, want daar ben je veel te groot voor, met je doolhof-achtige nieuwbouw met straatnamen als “Zeegras.” Je bent technisch gezien een dorp, dorp, maar kneuterig of gezellig ben je niet.
Maar ja, dorp, een stad ben je ook niet. Zelfs geen stadje. Dus hoelang ik ook rondfiets, een paar dingen zijn hier even zeldzaam als een eenhoorn: een goede Engelse boekhandel, een bioscoop, of zelfs maar een lekker schrijfcafé (met chai latte, waarbij ik uit het raam kan kijken naar leuke mensen). Gelukkig heb je nu eindelijk Professor Grunschnabel veganistisch ijs en al jaren lang een fijn wolwinkeltje. Maar toch… dus dorp, was je maar een echt dorp, en dus kneuterig en gezellig, of een echte stad, en dus cool. Niet zo net-niet. Want zo gauw ik hier ben, wil ik meteen weer weg….”
Zo sta ik als een oversized puber naar het dorp waar ik ben opgegroeid te staren, met een gefrustreerde kop. Net op het moment dat ik m’n tong uit wil steken naar de huizen, komt er een oud dametje uit de kerk van mijn vader voorbij fietsen. Ze woont al zo lang ik me kan herinneren hier. Ze stopt en vraagt “Hee Solveig, ben je weer terug uit Zweden?”
“Ja,” antwoord ik “voor een paar weekjes, voor de zomervakantie, in Augustus vlieg ik weer terug naar het Noorden.”
“Bijzonder hoor… ik ben wel heel benieuwd hoe je het daar hebt, kom je een keertje op de thee?”
Dat beloof ik natuurlijk. Terwijl ze verder fietst, denk ik,
“Okee dorp, je bent soms nogal net-niet, maar lieve mensen heb je gelukkig wel!”
Log in om te reageren.
