Sinds kort heb ik in mijn huis een nieuwe bewoner. Afgelopen woensdag stond er een reismandje in mijn woonkamer waar een klaaglijk geluid uitkwam, terwijl twee groene ogen onrustig rondkeken. Na 17 jaar bij mijn ouders te hebben gewoond kwam de gezinskat van zijn welverdiende pensioen genieten, bij mij thuis.
De oude wijze kat luistert naar de sprookjesnaam Gnoom en hoewel hij destijds als kleine bol wol in het nest inderdaad de kabouter tussen zijn broers en zusjes was, is hij na jarenlange overconsumptie van kattenbrokjes, stukjes biefstuk, lamsvlees en op feestdagen de nodige likken slagroom, behoorlijk uitgedijd tot een mooi mollige kater met horecaspieren.
De tuintijger sluipt nu, na een dag of vijf, al zelfverzekerd rond in zijn nieuwe huis, getooid met een felrode halsband, waar ik meteen het belletje af moest halen omdat hij van het geluid schrok. Die halsband heeft voor ons allebei een andere reden: voor mij is het handig want zijn adres staat erin, voor hem is het een mooi statussymbool en ongetwijfeld een goede gespreksopener met de aanwezige poesjes in de wijk.(Maak zelf de schuine grap)
Dat was dus de zegen die “ik ben een vrijgezel die voor niemand hoeft te zorgen behalve zichzelf” heet. Nu is het afgelopen met de pret. Wakker voor de wekker gaat, omdat meneer tegen de slaapkamerdeur schopt, wankelend door het huis omdat hij zelfs mijn lopende pantoffelvoeten kopjes geeft, en als dieptepunt het dagelijks ritueel van het op schoot springen met dubbele voorpoot in het kruis van het baasje (poes houdt ook van Jackass).
Maar toch, als ik dan ’s avonds in bed lig te lezen, met een snorrend beestje op bed, voel ik me bijna compleet. Hij luistert vol begrip naar mijn gepraat met hem, ik kriebel hem aan zijn oor. Hij snort, ik knuffel. Op deze manier heb ik de perfecte vooropleiding voor de echte relatie. Praten, luisteren, een beetje knuffelen, en elkaar niet voor de voeten proberen te lopen.
Prrrrrr.
De oude wijze kat luistert naar de sprookjesnaam Gnoom en hoewel hij destijds als kleine bol wol in het nest inderdaad de kabouter tussen zijn broers en zusjes was, is hij na jarenlange overconsumptie van kattenbrokjes, stukjes biefstuk, lamsvlees en op feestdagen de nodige likken slagroom, behoorlijk uitgedijd tot een mooi mollige kater met horecaspieren.
De tuintijger sluipt nu, na een dag of vijf, al zelfverzekerd rond in zijn nieuwe huis, getooid met een felrode halsband, waar ik meteen het belletje af moest halen omdat hij van het geluid schrok. Die halsband heeft voor ons allebei een andere reden: voor mij is het handig want zijn adres staat erin, voor hem is het een mooi statussymbool en ongetwijfeld een goede gespreksopener met de aanwezige poesjes in de wijk.(Maak zelf de schuine grap)
Dat was dus de zegen die “ik ben een vrijgezel die voor niemand hoeft te zorgen behalve zichzelf” heet. Nu is het afgelopen met de pret. Wakker voor de wekker gaat, omdat meneer tegen de slaapkamerdeur schopt, wankelend door het huis omdat hij zelfs mijn lopende pantoffelvoeten kopjes geeft, en als dieptepunt het dagelijks ritueel van het op schoot springen met dubbele voorpoot in het kruis van het baasje (poes houdt ook van Jackass).
Maar toch, als ik dan ’s avonds in bed lig te lezen, met een snorrend beestje op bed, voel ik me bijna compleet. Hij luistert vol begrip naar mijn gepraat met hem, ik kriebel hem aan zijn oor. Hij snort, ik knuffel. Op deze manier heb ik de perfecte vooropleiding voor de echte relatie. Praten, luisteren, een beetje knuffelen, en elkaar niet voor de voeten proberen te lopen.
Prrrrrr.
Log in om te reageren.
