“Nee, niet de bierglazen!” roep ik tegen één van mijn kringgenootjes, die net de tafel aan ’t dekken zijn, “ik heb hele schattige limonadeglazen.” “Wat maakt het uit?” protesteert het kringgenootje “Zolang je er maar uit drinken kan.” “Bierglazen staan niet feestelijk,” zeg ik stellig. Hè, die uitspraak klinkt zo bekend, waar heb ik die toch eerder gehoord. Oeps. Dat zegt m’n moeder ook altijd. Ik lijk m’n moeder wel!
Dat ik qua uiterlijk op m’n moeder lijk, ja, daar ontkom ik niet aan. Niet alleen vertellen alle wildvreemde kennissen en verre verwanten me dat (“Wat lijk JIJ op je moeder!”), ik word ook nog ’s sinds m’n 17de al voor haar aangezien (compliment voor haar). Maar ja, ik hoopte toch echt dat ik qua gedrag niet op haar zou gaan lijken. Want m’n moeder houdt –zoals alle moeders- de wereld draaiende, en dat lijkt me zo vermoeiend. Daar heb ik helemaal de puf niet voor.
Maar ik kan –net zoals m’n moeder- niet de boel de boel laten. Of ik krijg heel veel schuldgevoelens als ik die rommel achterlaat, alsof al die dingen in m'n huis me aankijken met een heel zielige blik, of heel verwijtende ogen terwijl het smeekt “Ruim me alsjeblieft op…Ik wil niet langer rondslingeren, ik wil gezellig bij alle andere dingen in het laatje liggen.” Dus als het mijn beurt is om schoon te maken, krijg ik het ook gelijk zo op de heupen met schoonmaken en opruimen dat mijn hele kleerkast eraan moet geloven. Daarna wapper ik kleedjes uit die dat helemaal niet nodig hebben, want het tocht enorm in huis. De hele zaterdag verdwijnt in de stofzuiger.
Waarin ik ook heel erg op m’n moeder lijk: ik ben zo kritisch op mezelf, de ergste talentenshow-jury is er niks bij. Dat ene melkpak had nog net iets platter gemogen, zodat er meer in de vuilnisbak paste. Die fles shampoo had ik nog beter kunnen uitknijpen. Dat toetje had nog veel lekkerder moeten zijn. Of tenminste veel gezonder. Ik had niet op facebook tegen de twee meter lange humanistische drummer moeten zeggen dat-ie de leukste drummer van de wereld is. Dat was onverantwoord van me. Enzovoort, enzovoort. Nu ik uit huis ben, moet ik zelf streng voor mezelf zijn…
’t Is maar goed dat ik nog geen man en kids heb. Anders zou ik helemaal een kopie van m’n moeder zijn.
Twee dagen later is m’n huisgenootje gevloerd door de griep, de arme meid. “Het spijt me dat ik niet de afwas kan doen” zegt ze, helemaal schor. “Daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen” roep ik “Natuurlijk kan je dat niet als je griep hebt. Hier, ‘k heb thee voor je gemaakt, en hier is een geraspte appel en een beschuitje. Want dat doet mijn moeder ook altijd, als ik ziek ben…want ziek zijn is zo ongezellig.” Oeps, nu klink ik weer als mijn moeder. Maar dan besef ik me: ik lijk m’n moeder wel, ook in de goede dingen!
Dat ik qua uiterlijk op m’n moeder lijk, ja, daar ontkom ik niet aan. Niet alleen vertellen alle wildvreemde kennissen en verre verwanten me dat (“Wat lijk JIJ op je moeder!”), ik word ook nog ’s sinds m’n 17de al voor haar aangezien (compliment voor haar). Maar ja, ik hoopte toch echt dat ik qua gedrag niet op haar zou gaan lijken. Want m’n moeder houdt –zoals alle moeders- de wereld draaiende, en dat lijkt me zo vermoeiend. Daar heb ik helemaal de puf niet voor.
Maar ik kan –net zoals m’n moeder- niet de boel de boel laten. Of ik krijg heel veel schuldgevoelens als ik die rommel achterlaat, alsof al die dingen in m'n huis me aankijken met een heel zielige blik, of heel verwijtende ogen terwijl het smeekt “Ruim me alsjeblieft op…Ik wil niet langer rondslingeren, ik wil gezellig bij alle andere dingen in het laatje liggen.” Dus als het mijn beurt is om schoon te maken, krijg ik het ook gelijk zo op de heupen met schoonmaken en opruimen dat mijn hele kleerkast eraan moet geloven. Daarna wapper ik kleedjes uit die dat helemaal niet nodig hebben, want het tocht enorm in huis. De hele zaterdag verdwijnt in de stofzuiger.
Waarin ik ook heel erg op m’n moeder lijk: ik ben zo kritisch op mezelf, de ergste talentenshow-jury is er niks bij. Dat ene melkpak had nog net iets platter gemogen, zodat er meer in de vuilnisbak paste. Die fles shampoo had ik nog beter kunnen uitknijpen. Dat toetje had nog veel lekkerder moeten zijn. Of tenminste veel gezonder. Ik had niet op facebook tegen de twee meter lange humanistische drummer moeten zeggen dat-ie de leukste drummer van de wereld is. Dat was onverantwoord van me. Enzovoort, enzovoort. Nu ik uit huis ben, moet ik zelf streng voor mezelf zijn…
’t Is maar goed dat ik nog geen man en kids heb. Anders zou ik helemaal een kopie van m’n moeder zijn.
Twee dagen later is m’n huisgenootje gevloerd door de griep, de arme meid. “Het spijt me dat ik niet de afwas kan doen” zegt ze, helemaal schor. “Daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen” roep ik “Natuurlijk kan je dat niet als je griep hebt. Hier, ‘k heb thee voor je gemaakt, en hier is een geraspte appel en een beschuitje. Want dat doet mijn moeder ook altijd, als ik ziek ben…want ziek zijn is zo ongezellig.” Oeps, nu klink ik weer als mijn moeder. Maar dan besef ik me: ik lijk m’n moeder wel, ook in de goede dingen!
Log in om te reageren.
