Sinds een paar maanden ben ik weer op de been na een behoorlijk lang ziekbed. Mijn leven bestond in die periode uit van mijn bed naar de wc wandelen, soms in de woonkamer zitten bij de vriendin die mij opving en weer terug naar bed wandelen. Er waren dagen dat aankleden voelde als het lopen van een marathon en weken dat ik te zwak was om buiten te genieten van het zonnetje, de wind of de regen. Soms werd ik wakker en dacht ik dat ik aan de beterende hand was, maar zodra ik mijn benen over de rand van mijn bed gooide om vol enthousiasme de dag te omarmen, moest ik constateren dat vandaag nog net als gisteren was of erger.
Mensen vroegen soms hoe ik het volhield, of ik niet depressief werd van zoveel alleen zijn en van de onmacht waarmee ik geconfronteerd werd als ik praatte over mijn dromen en passies. Ook werd mij gevraagd of ik niet woest op God was en of ik Hem niet elke dag vroeg waarom mij dit moest overkomen terwijl ik ‘alles gaf voor Zijn recht, gerechtigheid en waarheid’. Ik heb Hem die vraag nooit gesteld en ik heb Hem nooit iets verweten.
Na elf maanden van herstel woon ik nu weer twee maanden op mezelf. Ik loop en ren nog niet zo hard als voorheen (hoe hard ik eerder ging, is de vraag
), maar elke ochtend als ik mijn ogen open doe, geniet ik van de wind die om het huis raast, van stilte of van de kerkklokken die me vrolijk begroeten. Ik geniet van steeds een stukje verder fietsen en van alle uren die ik kan werken zonder uitgeput te raken. Ik wandel weer, stap in de trein, geniet van bomen, bloemen en de wolken. Ik lees weer boeken, schrijf weer brieven en ontvang vrienden in mijn huis voor wie ik lekker kook.
Is mijn leven nu weer beter dan voorheen? Wat mij betreft niet. Natuurlijk heb ik weer meer bewegingsvrijheid, kan ik meer en ben ik sterker. Ook kan ik zomaar naar buiten om mooie mensen te ontmoeten. Maar of mijn leven daarom ook beter is….? Naar menselijke maatstaven waarschijnlijk wel, maar één ding heb ik geleerd: 'Leven' een zaak van het hart en niet zozeer van wat je wel of niet hebt. Mijn hart is geborgen en thuis in Hem die mij liefheeft en bij Hem zijn, maakt dat het leven het waard is om te leven, hoe zwaar of moeilijk de omstandigheden ook zijn.
Toch besef ik dat veel mensen geen hoop meer hebben, dat ze het mooie en goede te midden van pijn niet meer kunnen ontdekken en ze geen moed meer hebben om op te staan. Ook hier op Funky Fish, waar zoveel mensen overspannen, ziek of emotioneel opgebrand zijn. Als jij zo iemand kent, laat hem of haar dan de zon weer eens zien of de regenboog met haar kleurrijke beloften. Geef elkaar hoop, geef elkaar leven!
Mensen vroegen soms hoe ik het volhield, of ik niet depressief werd van zoveel alleen zijn en van de onmacht waarmee ik geconfronteerd werd als ik praatte over mijn dromen en passies. Ook werd mij gevraagd of ik niet woest op God was en of ik Hem niet elke dag vroeg waarom mij dit moest overkomen terwijl ik ‘alles gaf voor Zijn recht, gerechtigheid en waarheid’. Ik heb Hem die vraag nooit gesteld en ik heb Hem nooit iets verweten.
Na elf maanden van herstel woon ik nu weer twee maanden op mezelf. Ik loop en ren nog niet zo hard als voorheen (hoe hard ik eerder ging, is de vraag
), maar elke ochtend als ik mijn ogen open doe, geniet ik van de wind die om het huis raast, van stilte of van de kerkklokken die me vrolijk begroeten. Ik geniet van steeds een stukje verder fietsen en van alle uren die ik kan werken zonder uitgeput te raken. Ik wandel weer, stap in de trein, geniet van bomen, bloemen en de wolken. Ik lees weer boeken, schrijf weer brieven en ontvang vrienden in mijn huis voor wie ik lekker kook.Is mijn leven nu weer beter dan voorheen? Wat mij betreft niet. Natuurlijk heb ik weer meer bewegingsvrijheid, kan ik meer en ben ik sterker. Ook kan ik zomaar naar buiten om mooie mensen te ontmoeten. Maar of mijn leven daarom ook beter is….? Naar menselijke maatstaven waarschijnlijk wel, maar één ding heb ik geleerd: 'Leven' een zaak van het hart en niet zozeer van wat je wel of niet hebt. Mijn hart is geborgen en thuis in Hem die mij liefheeft en bij Hem zijn, maakt dat het leven het waard is om te leven, hoe zwaar of moeilijk de omstandigheden ook zijn.
Toch besef ik dat veel mensen geen hoop meer hebben, dat ze het mooie en goede te midden van pijn niet meer kunnen ontdekken en ze geen moed meer hebben om op te staan. Ook hier op Funky Fish, waar zoveel mensen overspannen, ziek of emotioneel opgebrand zijn. Als jij zo iemand kent, laat hem of haar dan de zon weer eens zien of de regenboog met haar kleurrijke beloften. Geef elkaar hoop, geef elkaar leven!
Log in om te reageren.
