Als er één dier is wat mij enorm jaloers maakt is het wel zo’n fijne mollige egel. Als een veilig opgerold balletje in de bladeren liggen en een paar maanden flink doorslapen, terwijl de herfststormen en de winter langs je heen razen. Daarna een beetje waggelend het gezelschap van mede egels opzoeken. Dat lijkt me wel wat.
Het mooie van een egel vind ik de kwetsbaarheid, die heel stoer wordt gemaskeerd door allerlei stekels. Een zachte buik, een gevoelige kop, en daaromheen dan een flinke pluk scherpte. Het lijkt wel een beetje op hoe wij zelf zijn. Een schild vol venijn om onze onzekerheden te maskeren. Koppigheid, boosheid, cynisme, we weten precies hoe ver we anderen durven laten komen.
Veilig weggestopt achter humor of een internetcolumn durf ik vaak meer te vertellen dan in het Gewone Dagelijks Leven. Zelfs bij heel goede vrienden zijn er altijd de reserves, omdat je weet dat het samen zijn grenzen heeft. Henri Nouwen heeft dit ooit heel mooi omschreven (Bemind, Henri Nouwen in Gesprek): ‘Je kunt er niet omheen dat je alleen bent, gewoon omdat je bént, en niemand is zoals jij. In de diepste zin van het woord is ieder van ons alleen in de wereld. Omdat je uniek bent, heb je geen toegang tot álle aspecten van een ander. Je bent tot op zekere hoogte van hem afgescheiden.’
Toch lijkt het me de moeite waard om te proberen om elkaar zoveel mogelijk proberen te naderen, en niet meteen onze stekels op te zetten. Op die manier komt er meer ruimte voor de waardevolle kwetsbaarheden.
Een heel aaibaar 2012 gewenst!
(Inspiratie deels door De eenzaamheid van de Egel, Toon Tellegen)
Het mooie van een egel vind ik de kwetsbaarheid, die heel stoer wordt gemaskeerd door allerlei stekels. Een zachte buik, een gevoelige kop, en daaromheen dan een flinke pluk scherpte. Het lijkt wel een beetje op hoe wij zelf zijn. Een schild vol venijn om onze onzekerheden te maskeren. Koppigheid, boosheid, cynisme, we weten precies hoe ver we anderen durven laten komen.
Veilig weggestopt achter humor of een internetcolumn durf ik vaak meer te vertellen dan in het Gewone Dagelijks Leven. Zelfs bij heel goede vrienden zijn er altijd de reserves, omdat je weet dat het samen zijn grenzen heeft. Henri Nouwen heeft dit ooit heel mooi omschreven (Bemind, Henri Nouwen in Gesprek): ‘Je kunt er niet omheen dat je alleen bent, gewoon omdat je bént, en niemand is zoals jij. In de diepste zin van het woord is ieder van ons alleen in de wereld. Omdat je uniek bent, heb je geen toegang tot álle aspecten van een ander. Je bent tot op zekere hoogte van hem afgescheiden.’
Toch lijkt het me de moeite waard om te proberen om elkaar zoveel mogelijk proberen te naderen, en niet meteen onze stekels op te zetten. Op die manier komt er meer ruimte voor de waardevolle kwetsbaarheden.
Een heel aaibaar 2012 gewenst!
(Inspiratie deels door De eenzaamheid van de Egel, Toon Tellegen)
Log in om te reageren.
