Een aantal maanden geleden zat ik aan mijn bureau in het ijskoude en besneeuwde Noord-Amerika. Het voelde onwerkelijk om teenslippers, zonnebrandcrème en zomerjurkjes in te pakken, maar morgen was het zo ver en zou mijn reis naar Haïti en de Dominicaanse Republiek beginnen. Op basis van de inhoud van mijn koffer zou me waarschijnlijk een heerlijke vakantie worden toegewenst in één van de luxe resorts waar het Caribisch gebied bekend om staat. Spijtig genoeg klinken die resorts mij niet als muziek in de oren.
Ik heb jaren in Zuid-Afrika gewerkt, met kinderen die verkracht en misbruikt werden. Op warme zomeravonden verkochten veel van hen zichzelf of werden ze voor een goed prijsje ‘verhuurd’ op het strand. Er werd nog weinig ruchtbaarheid gegeven aan de onrechtvaardige werkelijkheid waarin deze kinderen leefden, maar dit veranderde langzaam toen ik steeds vaker bij de aangiftebalie op het politiebureau verscheen en agenten wensten dat ze zich op de desbetreffende dag hadden ziek gemeld. Deze zelfde weerstand ondervond ik in de Dominicaanse Republiek, waar de welbekende ‘doofpot’ ook niemand vreemd is.
In het noorden van het eiland Hispaniola worden Haïti en de Dominicaanse Republiek door een rivier van elkaar gescheiden. Dagelijks waden honderden mensen door deze slecht bewaakte grensovergang en tussen al deze mensen begeven zich maandelijks honderden kinderen die gesmokkeld, verkocht en verhandeld worden voor de seksindustrie. Na betaling, aan de overkant van de rivier, ontvangen de kinderen een ‘Enkele reis Kinderhandelland’ onder begeleiding van wildvreemde mensen die hun taal niet spreken, waardoor hen meteen het zwijgen wordt opgelegd. Voor veel kinderen is de Dominicaanse Republiek slechts een tussenstop voordat ze doorverkocht worden naar een ander land.
En ineens ben ik daar, in Kinderhandelland…
De blanke veel te dikke oudere mannen die de houten bankjes van het kleine dorpsplein koninklijk bezetten, kijken me achterdochtig aan terwijl ik langs hen loop. De jonge meisjes op hun schoot giechelen, maar hun ogen zijn zo koud en gevoelloos als steen. Weten ze dat ik geen toerist ben die komt genieten van de mooie witte stranden? Zien ze mijn onderzoekende ogen en is de walging die ik voel te lezen op mijn gezicht? Beseffen ze dat ik op de hoogte ben van wat zich afspeelt achter de schermen van het toeristische toneel van zon, zee en strand?
Natuurlijk(!) voelen deze mannen, die met volle teugen genieten van hun twaalfjarige ‘vakantieliefdes’, feilloos aan dat ik het bloed van dit maagdelijke oord-der-witte-broods-weken van hun handen zie druipen. En dus wordt iedere stap die ik zet en elk gesprek dat ik voer nauwlettend gadegeslagen met argusogen die mij liever zien gaan dan komen, en ben ik vervolgens om veiligheidsredenen gedwongen om eerder dan gepland het ‘speelveld’ te verlaten…
Ogenschijnlijk ben ik van het toneel verdwenen, maar geloof me....dit was nog maar het voorspel met als hoogtepunt een koude douche voor degenen die hun handen wassen in onschuld, de onschuld van kinderen.
Ik heb jaren in Zuid-Afrika gewerkt, met kinderen die verkracht en misbruikt werden. Op warme zomeravonden verkochten veel van hen zichzelf of werden ze voor een goed prijsje ‘verhuurd’ op het strand. Er werd nog weinig ruchtbaarheid gegeven aan de onrechtvaardige werkelijkheid waarin deze kinderen leefden, maar dit veranderde langzaam toen ik steeds vaker bij de aangiftebalie op het politiebureau verscheen en agenten wensten dat ze zich op de desbetreffende dag hadden ziek gemeld. Deze zelfde weerstand ondervond ik in de Dominicaanse Republiek, waar de welbekende ‘doofpot’ ook niemand vreemd is.
In het noorden van het eiland Hispaniola worden Haïti en de Dominicaanse Republiek door een rivier van elkaar gescheiden. Dagelijks waden honderden mensen door deze slecht bewaakte grensovergang en tussen al deze mensen begeven zich maandelijks honderden kinderen die gesmokkeld, verkocht en verhandeld worden voor de seksindustrie. Na betaling, aan de overkant van de rivier, ontvangen de kinderen een ‘Enkele reis Kinderhandelland’ onder begeleiding van wildvreemde mensen die hun taal niet spreken, waardoor hen meteen het zwijgen wordt opgelegd. Voor veel kinderen is de Dominicaanse Republiek slechts een tussenstop voordat ze doorverkocht worden naar een ander land.
En ineens ben ik daar, in Kinderhandelland…
De blanke veel te dikke oudere mannen die de houten bankjes van het kleine dorpsplein koninklijk bezetten, kijken me achterdochtig aan terwijl ik langs hen loop. De jonge meisjes op hun schoot giechelen, maar hun ogen zijn zo koud en gevoelloos als steen. Weten ze dat ik geen toerist ben die komt genieten van de mooie witte stranden? Zien ze mijn onderzoekende ogen en is de walging die ik voel te lezen op mijn gezicht? Beseffen ze dat ik op de hoogte ben van wat zich afspeelt achter de schermen van het toeristische toneel van zon, zee en strand?
Natuurlijk(!) voelen deze mannen, die met volle teugen genieten van hun twaalfjarige ‘vakantieliefdes’, feilloos aan dat ik het bloed van dit maagdelijke oord-der-witte-broods-weken van hun handen zie druipen. En dus wordt iedere stap die ik zet en elk gesprek dat ik voer nauwlettend gadegeslagen met argusogen die mij liever zien gaan dan komen, en ben ik vervolgens om veiligheidsredenen gedwongen om eerder dan gepland het ‘speelveld’ te verlaten…
Ogenschijnlijk ben ik van het toneel verdwenen, maar geloof me....dit was nog maar het voorspel met als hoogtepunt een koude douche voor degenen die hun handen wassen in onschuld, de onschuld van kinderen.
Log in om te reageren.
