Eens per maand word ik geacht een column in te sturen waarmee ik aan een zekere verplichting voldoe. Vrijdagavond laat of zaterdagochtend (ook niet heel vroeg) zet ik mij aan het toetsenbord van een digitaal apparaat teneinde een nieuwe ‘pennenvrucht’ af te leveren. Dit keer ondersteund door muziek van The National en een glas whisky. Er zijn slechtere dingen in het leven.
Dat bleek deze week maar weer eens in het nieuws. Zwarte Piet was opnieuw veelvuldig onderwerp van gesprek. Voor- en tegenstanders buitelden over Piets bestaansrecht heen waardoor de intocht van Sinterklaas per definitie al gekleurd is. Als ik Piet was, kwam ik de stoomboot niet meer af. Teveel risico op een aanslag door tegenstanders. Vooral de blanken die tranen met tuiten huilen over de link tussen Zwarte Piet en de slavenhandel, veroorzaken ironisch genoeg dat Piet niet veilig over straat kan. Zo’n directe link naar het verleden had ik niet verwacht van tegenstanders..
De Turken hadden ook al geen goede week. Het laten rondrennen van 3 Amerikaanse militairen (op verlof)maakte internationaal geen fijne indruk. In onze eigen regering wilde het ook niet vlotten. 2 Turkse parlementariërs verlieten de PvdA fractie na onenigheid over en het geen steun willen verlenen aan het huidige integratiebeleid. De Turkse bakker bij mij in de straat bleef desondanks goed gemutst. En terecht, hij bakt prachtige broden en z’n verse baklava is prijzenswaardig.
Het Nederlands elftal werd onder de voet gelopen door de Mexicanen. Misschien was dat nog niet zo’n slechte afloop, gezien de Mexicanen ook in het nieuws waren vanwege het laten verdwijnen van hele groepen mensen. Tot slot haalde mijn woonplaats het nieuws omdat er een paar studenten tijdens een feestje door de vloer waren gezakt. Doorzakken noemen studenten dat. Er was -behalve de normale plaatselijke commotie- niet echt veel aan de hand, maar toch voldoende voor zowel de NOS als RTL om er een camera op af te sturen.
Het valt me op dat de manier waarop dingen nieuwswaarde krijgen, vrijwel geen kader meer lijkt te hebben voor de gewone burger. Dingen die eigenlijk nergens over gaan, worden opgeblazen tot enorme proporties en zaken die ertoe doen zijn soms nauwelijks bekend. In de overkill aan informatie raken onze bakens en ijkpunten steeds meer uit beeld. We zijn gezamenlijk verdwaald.
De vraag is of we de weg nog terug kunnen vinden. Ter illustratie: een reactie op deze column in de trant van ‘och, het valt allemaal wel mee’, laat misschien wel zien dat je al een tijdje niet meer weet waar je bent. En wie ben jij eigenlijk?
Dat bleek deze week maar weer eens in het nieuws. Zwarte Piet was opnieuw veelvuldig onderwerp van gesprek. Voor- en tegenstanders buitelden over Piets bestaansrecht heen waardoor de intocht van Sinterklaas per definitie al gekleurd is. Als ik Piet was, kwam ik de stoomboot niet meer af. Teveel risico op een aanslag door tegenstanders. Vooral de blanken die tranen met tuiten huilen over de link tussen Zwarte Piet en de slavenhandel, veroorzaken ironisch genoeg dat Piet niet veilig over straat kan. Zo’n directe link naar het verleden had ik niet verwacht van tegenstanders..
De Turken hadden ook al geen goede week. Het laten rondrennen van 3 Amerikaanse militairen (op verlof)maakte internationaal geen fijne indruk. In onze eigen regering wilde het ook niet vlotten. 2 Turkse parlementariërs verlieten de PvdA fractie na onenigheid over en het geen steun willen verlenen aan het huidige integratiebeleid. De Turkse bakker bij mij in de straat bleef desondanks goed gemutst. En terecht, hij bakt prachtige broden en z’n verse baklava is prijzenswaardig.
Het Nederlands elftal werd onder de voet gelopen door de Mexicanen. Misschien was dat nog niet zo’n slechte afloop, gezien de Mexicanen ook in het nieuws waren vanwege het laten verdwijnen van hele groepen mensen. Tot slot haalde mijn woonplaats het nieuws omdat er een paar studenten tijdens een feestje door de vloer waren gezakt. Doorzakken noemen studenten dat. Er was -behalve de normale plaatselijke commotie- niet echt veel aan de hand, maar toch voldoende voor zowel de NOS als RTL om er een camera op af te sturen.
Het valt me op dat de manier waarop dingen nieuwswaarde krijgen, vrijwel geen kader meer lijkt te hebben voor de gewone burger. Dingen die eigenlijk nergens over gaan, worden opgeblazen tot enorme proporties en zaken die ertoe doen zijn soms nauwelijks bekend. In de overkill aan informatie raken onze bakens en ijkpunten steeds meer uit beeld. We zijn gezamenlijk verdwaald.
De vraag is of we de weg nog terug kunnen vinden. Ter illustratie: een reactie op deze column in de trant van ‘och, het valt allemaal wel mee’, laat misschien wel zien dat je al een tijdje niet meer weet waar je bent. En wie ben jij eigenlijk?
Log in om te reageren.
