Ruimte

Mag ik ruimte van jou, ruimte van mij, om mijzelf te zijn? Daar begint het gedicht ‘Ruimte’ mee wat ik laatst schreef. Mag ik ruimte van mij? Ruimte in mijn hoofd, ruimte in mijn tijd? Hoe maak ik ruimte als ik veel alleen moet doen? Dit wordt geen klaagblog, maar ik wil je wel wat inzichten en gedachten meegeven.

Geld kun je maar 1 keer uitgeven. En als je geen geld hebt, maar toch iets moet kopen, kun je geld lenen. Later betaal je het dan met rente terug. Soms zou ik willen dat dat met tijd ook kon. Tijd kun je maar 1 keer besteden. Zeker als single valt me dat op. En daarom heb ik soms een hekel aan het single-zijn, baal ik ervan. Als ik de afwas doe, kan ik niet tegelijkertijd wandelen. Als ik foto’s maak, kan ik geen blog schrijven. Als ik werk, kan ik niet ondertussen appen of bellen met iemand die aandacht nodig heeft. Het zal na elkaar moeten gebeuren.
Hoe ironisch: terwijl ik deze laatste zinnen typte, vroeg de hond waar ik nu tijdelijk voor zorg om aandacht. Ik kon hem niet negeren en besloot een lange wandeling te gaan maken. Daar is het bewijs al dat ik maar 1 ding tegelijk kan doen. Nu ben ik net weer terug en schrijf verder aan dit blog. Onder het wandelen heb ik niet aan het blog gedacht - geen ruimte voor, alle aandacht voor de hond en de omgeving.

Tijd dus. Tijd die je maar 1 keer kan besteden. Dat geldt natuurlijk voor iedereen. Als ik tijd wil ‘lenen’ voor het één, gaat dat ten koste van iets anders: mijn nachtrust, mijn leesboek, het huishouden. Dat hoeft niet erg te zijn. Maar verdelen gaat lastig in mijn eentje. Af en toe zie ik een bezorgauto van een supermarkt rijden. Eén van hun slogans die op dat busje staat is: ‘Haal jij de kinderen op, doen wij de boodschappen’. En dan steekt het soms. Want de taakverdeling zoals die gesuggereerd wordt op het busje, lijkt zo vanzelfsprekend, maar is dat niet voor iedereen. Wie er alleen voor staat (omdat die geen partner heeft, of omdat de partner niet kan of wil bijdragen), doet veel in z’n uppie. En dan kun je je tijd dus maar 1 keer besteden.
Sowieso is het leven als single duurder - koop maar eens een 1-persoons maaltijd of een 2-persoons. De 2-persoons is niet 2x zo duur. Een hotelkamer in je eentje is duurder dan met z’n tweeën. En ja, ik kan maaltijden invriezen. Ja ik kan dingen uitbesteden aan een bezorgservice - als ze eindelijk het minimum bestelbedrag eens naar beneden bijstellen wat voor een 1-persoons huishouden ook nog haalbaar is. Maar qua tijd is het leven voor een single ook ‘duurder’. Je bent in je eentje langer bezig voor je de boel aan de kant hebt, dan met z’n tweeën. Wat ik al schreef, dit wordt geen klaagblog, maar ik wil je wel wat gedachten meegeven.

En daarom is het zo fijn om af en toe ergens aan te schuiven, voor een maaltijd of een kopje thee. Om wat te laten bezorgen. Om iets uit handen te geven. Om dingen samen te doen - in tijd, in aandacht, in hulp. Dat je met me meedenkt. Een luisterend oor biedt. Een tegenstem, een duwtje in de rug of een schop onder mijn gat. Dat geeft ruimte, rust, gezelligheid. En al zeg ik het niet altijd, ik waardeer het. Enorm. Dus dank je wel, het maakt mij rijk - en geeft (nieuwe) ruimte. En al zou je het niet voor mij doen, misschien doe je het wel voor iemand anders.
Zo stap ik het leven door. Als single met soms wat tijdgebrek. Maar ook als single die geniet van wat ik zelf kan beslissen. Waarbij ik zelf kan bepalen of ik om 18.00 of 19.00 uur eet - of helemaal niet. Vrij om te gaan en staan waar ik wil. Soms raak ik weer eens opgesloten in zichzelf - maar wie niet? En toch krijg ik weer ruimte. Ruimte om op adem te komen. Ruimte om mijn gedachten te laten gaan of juist helemaal nergens aan te denken. Nieuwe dingen te bedenken. Ruimte om aan mijzelf toe te komen én aan anderen. Gekregen ruimte. Wat een rijkdom.